خبرورزشی/ علی جوادی؛ «سلام خدمت همه شما مردم عزیز، دوستداشتنی، باوفا و بامعرفت کشورم. سلام به ایران عزیز. نمیدانید چقدر دلم تنگ شده بود براتون....» این آغاز گزارش اینترنتی عادل فردوسیپور برای مردم ایران بود که عاشقانه دوستش دارند و عاشقانه دوستشان دارد. گزارشی که با احساس تمام و بغضهای فروخورده او شروع شد... و این میتوانست بهترین آغاز برای فینال لیگ قهرمانان باشد. فینالی که با گل ما آغاز و متأسفانه با برد اولسان تمام شد. مسابقهای که اولسان مانند بازی نیمهنهایی مقابل ویسل کوبه ژاپن، مدیون VAR بود و دو پنالتی هدیه گرفت. تصمیمهایی که داور قطری و داوران ویدئویی به ضرر ما گرفتند؛ اما کوچکترین نرمشی نسبت به ما نداشتند چون زور و نفوذی در کنفدراسیون عربی نداریم. چون سقف آرزوهای مدیران فوتبال ما گرفتن عکس یادگاری با رئیس ناجوانمرد کنفدراسیون فوتبال آسیاست.
تا ظهر دیروز پرنده آرزوهای ما تا سقف جام جهانی باشگاهها پرواز کرد؛ تا بازی با بایرنمونیخ. پرسپولیس را با وجود مشکلات فراوانش برنده این بازی فرض میکردیم. میدانستیم نماینده ما در فینال دستش خالی است. ترابی، علیپور و شجاع خلیلزاده را به دلیل سوءمدیریت مدیران قبلی و آلکثیر، پهلوان و امیری را به دلیل محرومیت در اختیار ندارد اما دلمان نمیخواست بپذیریم اولسان تیم مجهزتر، حرفهایتر و بهتری است. نمیخواستیم اعتراف کنیم این همه بازیکن حرفهای و گرانقیمت، تیمی منظمتر از ما را شکل دادهاند. دلمان میخواست همه کائنات دست به دست هم بدهند تا نماینده ما با وجود همه کاستیها، برنده این بازی و قهرمان این جام باشد. همه حقایق تلخ فنی و برتری فوتبال و ورزش و مدیران کشورشان نسبت به ما را میدانستیم اما این را هم خوب میدانستیم که زخمهای فراوان جامعه ما، مشکلات ناتمام مردم مظلوم و جیب خالیشان برای فراموشی نیاز به معجزهای مانند قهرمانی پرسپولیس دارد. همه این دردها برای ساعتی فراموش میشد اگر حماسهای خلق میشد. شرمندگیهای پدر ایرانی و خانههای آبگرفته شهرهای ایران همه فراموش میشد اگر پرسپولیس به یک قهرمانی تاریخی میرسید.
بازیکنان با تمام وجود بازی کردند. با همه احساس و توان و عشقشان اما حماسهای که بازیکنان باغیرت پرسپولیس خلق کرده بودند و پرسپولیس را تا فینال رسانده بود، کامل نشد. قدر و ارزش کار بزرگشان را میدانیم و به همه آنها خداقوت میگوییم.
فدای سرتان سربازان وطن.