خبرورزشی/ فرخ حسابی؛ فوتبال ایتالیا یکی از موفق‌ترین‌ها در تاریخ فوتبال بوده، چه در رده ملی که تیم ملی این کشور فاتح چهار جام جهانی‌ و یک جام ملت‌های اروپا شده و چه در فاز باشگاهی که باشگاه‌هایی مثل میلان، اینتر و یوونتوس جام‌های پرتعدادی را در اروپا فتح کرده‌اند. 

به این‌ها اضافه کنید کیفیت بالای سری A ایتالیا را که یکی از بهترین لیگ‌ها در فوتبال جهان به حساب می‌آید. در نتیجه شما با لیستی بلندبالا از ستاره‌هایی مواجه خواهید شد که به موفقیت تیم‌های ایتالیایی کمک کرده‌اند. به همین دلیل این ایده خوبی است که تأثیر برخی از بزرگترین بازیکنان تاریخ ایتالیا بر تیم‌هایشان را ببینیم و بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال سرزمین چکمه‌ای را بررسی کنیم. 

ساندرو ماتزولا 

یکی از بزرگترین بازیکنان ایتالیایی تاریخ و اسطوره باشگاه اینتر، جزو بازیکنان تک باشگاهی به حساب می‌آید چون سراسر دوران فوتبال خود را در اینتر میلان گذراند. او جزو تیم اینتر بزرگ یا «گرانده اینتر» بین سال‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۷ بود، که تحت مربیگری هلنیو هررا، این تیم حاکم مطلق سری A و یکی از بزرگان فوتبال اروپا بود. بیشترین شهرت او به خاطر دو گلی است که در فینال جام باشگاه‌های اروپا فصل ۶۴-۱۹۶۳ به رئال‌مادرید زد. او به قهرمانی اینتر در فصل بعد از آن هم در اروپا کمک کرد. ماتزولا در ۵۶۵ بازی، ۱۵۸ گل برای اینتر زد. ۴ قهرمانی در سری A و دو قهرمانی در اروپا نیز با این تیم به دست‌ آورد. با ۷۰ بازی ملی، در قهرمانی ایتالیا در یورو ۱۹۶۸ و رسیدن این تیم به فینال جام جهانی‌ ۱۹۷۰ نیز نقش ویژه‌ای داشت. 

جانلوئیجی بوفون 

یکی از بزرگترین دروازه‌بان‌های تاریخ، اگر نگوییم بزرگترین آنها. در ۴۲ سالگی هنوز هم در بالاترین سطح بازی می‌کند. بیشترین حضور در سری A، بیشترین تعداد کلین‌شیت نیز رکوردهایی است که او کسب کرده. فوتبالش را با پارما شروع کرد و با این تیم به قهرمانی جام‌حذفی ایتالیا و جام یوفا رسید. ۲۰۰۱ با رقم ۵۲ میلیون یورو به یوونتوس رفت که یک رکورد برای مبلغ دروازه‌بان‌ها به حساب می‌آمد. ۱۰ قهرمانی سری A، ۴ جام‌حذفی با بیانکونری و حضور در سه فینال لیگ قهرمانان با این تیم را تجربه کرد که هر سه فینال با شکست همراه بوده. واکنش‌های فوق‌العاده و تبحر در بازی هوایی ویژگی‌های اصلی بوفون هستند. با ۵ کلین‌شیت در جام جهانی‌ ۲۰۰۶ نقش مهمی در قهرمانی تیم ملی ایتالیا در این جام ایفا کرد. او نه تنها یکی از بهترین‌های فوتبال ایتالیا بلکه بدون شک  یکی از برترین‌های تاریخ فوتبال جهان است. 

جوزپه مئاتسا

گلزن‌ترین بازیکن تاریخ اینتر که وزشگاه خانگی اینتر و میلان به یاد او نامگذاری شده چون برای هر دو باشگاه بازی کرده است. بسیار تکنیکی و چابک در حرکت با توپ و با قدرت دریبل‌زنی بالا. مئاتسا جوان‌ترین بازیکنی بود که در ۲۳ سالگی به رکورد ۱۰۰ گل در سری A رسید، رکوردی که هنوز دست نخورده است. ۲۱۶ گل در ۳۶۷ بازی برای اینتر او را تبدیل به آقای گل همیشگی این تیم کرد. سه قهرمانی در سری A و یک قهرمانی جام‌حذفی با اینتر را به دست‌ آورد و سه بار آقای گل لیگ ایتالیا شد. در لباس تیم ملی ایتالیا نیز با فتح دو جام جهانی‌ در سال‌های ۱۹۳۴ و ۱۹۳۸ تبدیل به یکی از بزرگترین بازیکنان تاریخ جام‌های جهانی شد. بعد از لوئیجی ریوا دومین گلزن تاریخ تیم ملی ایتالیا به حساب می‌آید. در ۲۹ سالگی به دلیل وجود لخته خون در مغزش، فوتبال را زود کنار گذاشت، با این وجود موفقیت‌هایی در دوران کوتاه فوتبالش به دست‌ آورد که کمتر بازیکنی موفق به کسب آنها شده است. 

فرانکو بارزی 

یکی از دیگر از بازیکنان تک باشگاهی و این‌بار اسطوره میلان، فرانکو بارزی. او یکی از ستون‌های اصلی موفقیت‌های میلان در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ و اوایل ۹۰ بود. یک دفاع آخر یا سوئیپر کلاسیک که ۲۰ سال برای میلان بازی کرد و ۱۵ سال کاپیتان این تیم بود. یک مدافع صاحب توپ و با تکنیک که قدرت رهبری بالایی داشت. او به شش قهرمانی میلان در سری A، سه قهرمانی در لیگ قهرمانان و حتی دو قهرمانی این تیم در سری B ‌کمک کرد و ۷۱۹ بار برای این تیم به میدان رفت و ۳۳ گل زد. در قهرمانی ایتالیا در جام جهانی‌ ۱۹۸۲ و رتبه‌های دوم و سوم در جام‌های جهانی ۱۹۹۴ و ۱۹۹۰ نیز نقشی ویژه داشت. به عنوان بهترین بازیکن قرن بیستم فوتبال ایتالیا انتخاب شد. ضمن اینکه سال ۱۹۸۹ در رقابت برای کسب توپ طلا دوم شد. 

جاچینتو فاکتی 

قدرت بدنی، سرعت و تنومند بودن او همراه با تکنیک بالایش به یک مدافع چپ، فاکتی را در جمع بهترین‌های تاریخ ایتالیا قرار می‌دهد. او نیز تمام فوتبالش را در اینتر گذراند و در پست خودش بی‌رقیب بود. ۱۸ فصل در اینتر بود و ۱۹۷۸ خداحافظی کرد. او هم مثل ماتزولا عضو تیم «گرانده اینتر» بود و ۴ قهرمانی سری A، یک جام‌حذفی و دو قهرمانی متوالی در اروپا را به دست ‌آورد. ۹۵ بار پیراهن تیم ملی ایتالیا را پوشید که در ۷۰ بازی کاپیتان بود و قهرمانی در یورو ۶۸ و رسیدن به فینال ۱۹۷۰ جزو افتخاراتش است. 

فرانچسکو توتی 

پادشاه رم، یکی از بهترین مهاجمان فوتبال مدرن. ۲۵ سال در رم بود و ۲ جام حذفی، ۲ سوپر جام و فقط یک قهرمانی در سری A با این تیم به دست‌ آورد. یکی از تکنیکی‌ترین بازیکنان تاریخ. ال‌کاپیتانو، می‌توانست بهترین مدافعان دنیا را نیز دریبل بزند. هم گلزن بود و هم گلساز. با زدن ۲۵۰ گل در ۶۱۸ بازی سری A دومین گلزن تاریخ سیری A به حساب می‌آید. با تیم ملی ایتالیا هم قهرمان جام جهانی‌ ۲۰۰۶ شد. از نظر فردی بارها عنوان مرد سال سری A یا جایزه بهترین گل فصل را به دست ‌آوردو یک‌بار هم کفش طلای اروپا را در سال ۲۰۰۷ از آن خود کرد. 

الساندرو دل‌پیرو 

تقریباً دو دهه را در یوونتوس گذراند و به موفقیت‌های بی‌نظیر این تیم کمک زیادی کرد. بعد از رسوایی کالچوپولی در کنار یوونتوس ماند و در سری B به این تیم کمک کرد تا دوباره به سطح اول برگردند. او مثل توتی، هم گلزن بود و هم بازیساز و جایی بین خط میانی و خط حمله بهترین نقطه برای او بود. استاد ضربات ایستگاهی و پنالتی، ۶ قهرمانی در سری A، یک جام‌حذفی و یک لیگ قهرمانان را با یوونتوس به دست ‌آورد و با تیم ملی ایتالیا هم فاتح جام جهانی‌ ۲۰۰۶ شد. با ۲۹۰ گل در ۷۰۵ بازی، گلزن‌ترین بازیکن تاریخ یوونتوس نیز هست. پینتوریکو در کنار بازیکنانی مثل روبرتو باجو و جانلوکا ویالی یوونتوس را وارد عرصه جدیدی از موفقیت‌ها در اواسط دهه ۱۹۹۰ کرد. 

پائولو مالدینی 

راست‌پایی که خیلی‌ها او را بهترین دفاع چپ تاریخ فوتبال می‌دانند. ۲۵ سال فقط در میلان بازی کرد و در دوران طلایی این تیم نقش داشت. به قهرمانی ایتالیا در سه تورنمنت مهم نیز کمک کرد. در ۱۹۸۴ و زمانی که فقط ۱۶ سال داشت بازی در میلان را شروع کرد. در تیم‌های میلان با هدایت آریگو ساکی و فابیو کاپلو که لقب‌هایی مثل شکست‌ناپذیران و فناناپذیرها را داشتند، درخشید. ۷ قهرمانی در سری A، پنج قهرمانی در لیگ قهرمانان و یک قهرمانی در جام‌حذفی ایتالیا کسب کرد و رکوددار حضور در فینال لیگ قهرمانان با ۸ حضور نیز هست. فوق ستاره‌هایی مثل رونالدو برزیلی، رونالدینیو و روبرتو باجو همگی او را بهترین مدافعی که روبه‌رویش قرار گرفته‌اند خطاب کردند. 

روبرتو باجو 

دم اسبی آسمانی یا بودای کوچک، برای بزرگترین تیم‌های ایتالیا یعنی میلان، اینتر و یوونتوس بازی کرد و جزو بازیکنان برتر تاریخ فوتبال این کشور شد. در سال ۱۹۹۳ هم توپ طلا را برد و هم جایزه بهترین بازیکن فیفا را. کارش را با فیورنتینا در سری A شروع کرد سپس به یووه رفت و کنار ویالی و بعدها دل پیرو، به قهرمانی بیانکونری در سری A، کوپا ایتالیا و جام یوفا کمک کرد. سپس به میلان رفت و آنجا نیز یک قهرمانی دیگر در سری A به دست ‌آورد. سپس به بولونیا و اینتر و در نهایت برشا پیوست و سال ۲۰۰۴ در ۳۳ سالگی از فوتبال خداحافظی کرد. باجو بیشتر گلساز و بازیساز بود تا گلزن. توانایی دریبل زدن چند مدافع را داشت. در دو جام جهانی‌ ۱۹۹۰ و ۱۹۹۴ این ویژگی ها را به بهترین شکل نشان داد و ایتالیا در هر دو جام با بدشانسی به رتبه‌های سوم و دوم رسید. جام جهانی‌ ۱۹۹۴ می‌توانست جام روبرتو باجو باشد اگر پنالتی‌اش را در ضربات پنالتی مقابل برزیل به آسمان نمی‌زد و ایتالیا نمی‌باخت. 

فابیو کاناوارو

برنده توپ طلای ۲۰۰۶ و تنها مدافعی که عنوان بهترین بازیکن فیفا را از آن خود کرده است. فابیو کاناوارو در باشگاه‌هایی مثل اینتر، یوونتوس و رئال مادرید بازی کرد. البته فوتبالش را در ناپولی شروع کرد و در پارما به شهرت رسید. بابت قدرت بازیخوانی و قطع توپ‌های بی‌نظیرش مشهور بود. با قد نه‌چندان بلند، با پرش‌های فوق‌العاده به بهترین نحو وظایف دفاعی خود را انجام می‌داد. روی زمین هم خوش تکنیک بود. جام‌های زیادی با یوونتوس به دست‌ آوردکه همه آنها بابت رسوایی کالچوپولی پس گرفته شدند. دو قهرمانی با پارما در جام‌حذفی ایتالیا و یک جام یوفا با این تیم و همچنین دو قهرمانی در لالیگا با رئال‌مادرید افتخارات باشگاهی او هستند. ۱۳۲ بار پیراهن تیم ملی ایتالیا را پوشید و به عنوان کاپیتان این تیم را به قهرمانی جام جهانی‌ ۲۰۰۶ رساند.