خبرورزشی/ کارن فیروزی؛ جرارد پیکه مدافع اسپانیایی بارسلونا به تازگی گفت‌وگوی مفصلی با مجله سوفوت داشته و در آن درباره ارتباط با مخاطب و رابطه با خبرنگار‌ها حرف زده است. او که به غیر از یک بازیکن فوتبال حالا هولدینگ قدرتمند خودش در عرصه نقل و انتقالات و البته رقابت‌های تنیس را راه‌اندازی کرده می‌گوید قدرت به دست بازیکنان افتاده و نقش رسانه‌ها هر روز کمرنگ‌تر می‌شود. پیکه که عقاید خاص خودش در این زمینه دارد مثال‌های متفاوتی برای اعتقادش بیان می‌کند.

فکر می‌کنی ارتباط بین رسانه‌ها و فوتبالیست‌ها در سال‌های اخیر تغییر کرده است؟
در مقایسه با روز‌هایی که من تازه دوران حرفه‌ای فوتبالم را شروع کرده بودم، بله، تغییر کرده است. قبلاً فوتبالیست و خبرنگار ارتباط بسیار گرمی با هم داشتند ولی حالا این گرمی کمتر و کمتر شده است. در واقع دیگر خبرنگاران را به غیر از کنفرانس‌های خبری و ۱۵ دقیقه حضور در تمرین، جای دیگری نمی‌بینیم. باشگاه‌ها، تیم‌ها و بازیکنان این سال‌ها توسط خبرنگار‌ها بار‌ها مورد انتقاد و حمله قرار گرفته‌اند آن هم به خاطر مسائلی که در ارتباط با فوتبال و حرفه خبرنگاری ورزشی نبوده است. خب همین مورد باعث شده باشگاه و بازیکنان، رسانه‌ها و خبرنگار‌های مورد نظر خودشان را برای گفتگو گلچین کنند.

خبرنگارانی هم هستند که تو به آن‌ها اعتماد کنی؟‌
می‌دانم هنوز هم خبرنگارانی هستند که کارشان را درست و با حسن نیت انجام می‌دهند. من هم سعی می‌کنم وقتم را در اختیار آن دسته از خبرنگاران بگذارم که حس می‌کنم دل‌شان واقعاً برای فوتبال می‌سوزد. البته این حس را هم دارم که مصاحبه من با آن‌ها باعث فروش کمتر روزنامه‌شان می‌شود.

روزنامه‌های ورزشی را می‌خوانی؟
نه، برای پیگیری اخبار بیشتر از توئیتر استفاده می‌کنم جایی که بسیاری از خبرنگاران و رسانه‌ها فعالیت می‌کنند. البته بعضی‌وقت‌ها روزنامه‌هایی که منحصراً درباره اینترنت یا رسانه‌هایی که حوزه اطلاعات آنلاین هستند را رصد می‌کنم. الان خیلی وقت است روزنامه‌ای از کیوسک نخریده‌ام.

رشد تکنولوژی و دسترسی به شبکه‌های مجازی باعث شده بازیکنان وسیله ارتباطی خودشان را با مخاطب داشته باشند. مشکل ولی اینجاست که ارتباط به معنی اطلاعات نیست.
بله ولی به واسطه شبکه‌های مجازی، بازیکنان کنترل بیشتری روی حرف‌های خودشان دارند. هم‌صنف‌های من هم از این موضوع آگاهی دارند و کمتر از رسانه‌های سنتی استفاده می‌کنند. اگر حساب توئیتری بازیکنان سرشناسی که در لالیگا بازی می‌کنند را بررسی کنید متوجه می‌شوید که فالوئرهای‌شان بسیار بیشتر از رسانه‌های سنتی هستند. مثلاً مارکا که پرخواننده‌ترین روزنامه در اسپانیاست، چند تا فالوئر در توئیتر دارد؟ کمی بیشتر از ۴ میلیون؟ ما فوتبالیست‌ها خیلی بیشتر از این اعداد فالوئر داریم.

تو بعد از بهبود مصدومیتت، عکسی از خودت در توئیتر منتشر کردی که آماده بازگشت به زمین هستی. فردای آن روز، آن عکس روی جلد یکی از روزنامه‌های ورزشی اسپانیا بود...
وقتی در یونایتد بازی می‌کردم خبرنگاران اجازه حضور در تمرینات را نداشتند. نه فقط در تمرین منچستر بلکه اجازه حضور در تمرین هیچ تیم لیگ برتری را نداشتند. از این جنبه آن‌ها همیشه مزیت داشتند. واقعیت این است که در انگلیس روزنامه‌های زیادی در مقایسه با اسپانیا، درباره فوتبال حرف نمی‌زنند. اینجا در اسپانیا ۴ تا روزنامه ورزشی هستند که هر روز باید بین ۳۰ تا ۴۰ صفحه را پر کنند. خب از آنجایی که از پر کردن همه این صفحات عاجز هستند از اطلاعات و عکس‌هایی که فوتبالیست‌ها در صفحات مجازی‌شان می‌گذارند استفاده می‌کنند. اگر هم که به اندازه کافی خبر و محتوا برای پر کردن صفحات نداشته باشند شروع می‌کنند به تصورات غیرواقعی و خبر‌های من درآوری و داستان‌های الکی ساختن.

این داستانی که می‌گویی حالا بازیکنان برای خودشان رسانه‌ای در فضای مجازی دارند و باشگاه‌ها هم طبیعتاً در این راستا همگام هستند فراگیر شده. همه جای دنیا بازیکنان سعی می‌کنند از فضای مجازی چنین استفاده‌ای کنند ولی هنوز یک مورد استثنا وجود دارد: لیونل مسی. او برخلاف دیگر بازیکنان مطرح فوتبال خیلی کم در فضای مجازی حضور دارد.
هرکس استراتژی خاص خودش را دارد ولی اینجا شما دارید درباره بهترین بازیکن دنیا و احتمالاً بهترین بازیکن تاریخ حرف می‌زنید. با چنین جایگاهی، او ترجیح می‌دهد از خودش مراقبت کند. او همین حالا توسط رسانه‌های زیادی مورد انتقاد قرار گرفته پس درک می‌کنم بخواهد به شیوه خودش این موضوع را مدیریت کند.

برخلاف فوتبال، در NBA ارتباط بین بازیکنان و خبرنگار‌ها کمتر چالشی است، چون خبرنگاران می‌توانند با بسکتبالیست‌ها در رختکن تیم مصاحبه کنند.
فوتبال، داستان و فرهنگی جدا دارد. به صورت سنتی هم به این موضوع نگاه شود، رختکن متعلق به بازیکنان است. این موضوع ناراحت‌کننده است ولی خب، پول چنین چیزی را دیکته می‌کند. وقتی آن‌هایی که حق پخش را دارند بخواهند با پرداخت هزینه بیشتری این‌جور دسترسی‌ها را انحصاری کنند، خب، باشگاه‌هایی که همیشه به دنبال بودجه بیشتر برای خریدن بازیکنان بهتر هستند، چنین موردی را می‌پذیرند.

فکر نمی‌کنی این دوری خبرنگار‌ها از بازیکنان فوتبال باعث ایجاد فاصله بین تماشاگران و بازیکنان شود؟
به نظرم تماشاگران هیچ‌وقت تا این اندازه به بازیکنان نزدیک نبوده‌اند. الان شبکه تلویزیونی یا یک حساب اینترنتی کافی است تا بتوانی هر اتفاقی که می‌افتد، یا هر فکری که داری، هر فعالیتی که می‌کنی را به صورت زنده با مخاطب در میان بگذاری. این‌طوری حتی می‌توانی زودتر از خبرنگاران برای تماشاگران کنفرانس خبری بگذاری. خب طبیعی است که این شیوه از پرستیژ خبرنگاران کاسته است. راستش را بخواهید فکر نمی‌کنم شرایط کنونی نیاز به تغییر داشته باشد؛ یعنی این خبرنگاران هستند که به باشگاه‌ها و بازیکنان فوتبال نیاز دارند نه برعکس. ما برای وجود داشتن، نیازی به خبرنگاران نداریم. می‌توانم تا آخر عمرم با کسی مصاحبه نکنم. بقیه بازیکنان، حتی مسی هم می‌تواند چنین کاری کند و مشکلی پیش نیاید. شبکه‌های اجتماعی ما را به هواداران وصل نگه می‌دارد و می‌توانیم خیلی قوی‌تر از لحاظ رسانه‌ای با آن‌ها حرف بزنیم. در واقع الان جایگاهی داریم که قدرت دست فوتبالیست‌هاست. این را تضمین می‌کنم.