خبرورزشی/ آرتین زهرابی: نامه ای که به صورت سر بسته از سوی فیفا برای فدراسیون فوتبال ارسال شده و همچنین نامه های فرستاده شده توسط فدراسیون فوتبال به مدیران اداره کل ورزش و جوانان استان ها مننی بر تجهیز اجباری ورزشگاه ها، این شائبه را ایجاد کرده که رقابت های لیگ برتر احتمالا در این فصل با تاخیر برگزار شود.
عده ای حتی نگاهی بدبینانه تر دارند که کار از تاخیر هم فراتر رفته و شاید رقابت های لیگ اساسا برگزار نشود؛ در این صورت چه اتفاقی رخ می دهد؟ اگر یک فصل لیگ نداشته باشیم واقعا چه می شود؟
از تاریخ شروع برگزاری رقابت های لیگ حرفه ای تا امروز که مدت زمان طولانی هم از آن می گذرد هنوز تعداد باشگاه های واقعی ما به انگشتان یک دست نمی رسد.
اغلب ورزشگاه ها، وضعیتی ناراحت کننده و بغرنج دارند و در استان های شمالی که معدود ورزشگاه های پیر و فرسوده به طور کلی از کار افتاده شده اند. تیم های مقروض و بدهکار به زمین و زمان روی دستمان باقی مانده که واقعا جای تاسف دارد.
لیگ ما اصلا مولد نیست و بازیکنان درجه یک به ندرت در آن تولید می شوند. باشگاه ها اغلب دولتی هستند و خصوصی سازی در این فوتبال معنای واقعی اش را از دست داده است.
قراردادهای میلیاردی سر جای خود باقی است اما تعهد چندانی به این قراردادها وجود ندارد. هنوز شرایط حق پخش زنده بازی ها از سوی تلویزیون دولتی پذیرفته نشده و باشگاه ها از محل فروش البسه ورزشی و ... خود درآمد ندارند. در واقع هیچ چیز ما به فوتبال حرفه ای دنیا نمی خورد و در یک کلام خیلی از قافله عقب افتاده ایم.
وقتی فوتبال در ایران به پروسه ای تبدیل می شود که درآمد ندارد و تماما هزینه است، اگر یک فصل این لیگ برگزار نشود چه حادثه رقت باری رخ می دهد؟ سال هاست که فوتبال و لیگ را به همین حالت فرمایشی که به هر قیمتی باید برگزار شود دنبال کرده ایم و همیشه به دنبال یک معجزه هستیم اما عملا اتفاق خاصی رخ نمی دهد.
تعطیلی لیگ که البته می دانیم هرگز اتفاق نخواهد افتاد و سرانجام با کدخدامنشی برگزار خواهد شد، فاجعه نیست. ما سرانجام باید روزی صاحب ورزشگاه های استاندارد شویم. تیم های ما خلاصه باید زمین تمرین اختصاصی داشته باشند و بالاخره یک روز این فوتبال باید مانند همه جای دنیا، درآمدزا باشد و به پروژه ای زیان ده تبدیل نشود.
امروز را می توانیم مقاومت کنیم و این لیگ دوباره با سلام و صلوات برگزار شود اما سال بعد و سال های آینده چطور؟ می توانیم به ادامه این سیکل معیوب امیدوار باشیم؟
عده ای حتی نگاهی بدبینانه تر دارند که کار از تاخیر هم فراتر رفته و شاید رقابت های لیگ اساسا برگزار نشود؛ در این صورت چه اتفاقی رخ می دهد؟ اگر یک فصل لیگ نداشته باشیم واقعا چه می شود؟
از تاریخ شروع برگزاری رقابت های لیگ حرفه ای تا امروز که مدت زمان طولانی هم از آن می گذرد هنوز تعداد باشگاه های واقعی ما به انگشتان یک دست نمی رسد.
اغلب ورزشگاه ها، وضعیتی ناراحت کننده و بغرنج دارند و در استان های شمالی که معدود ورزشگاه های پیر و فرسوده به طور کلی از کار افتاده شده اند. تیم های مقروض و بدهکار به زمین و زمان روی دستمان باقی مانده که واقعا جای تاسف دارد.
لیگ ما اصلا مولد نیست و بازیکنان درجه یک به ندرت در آن تولید می شوند. باشگاه ها اغلب دولتی هستند و خصوصی سازی در این فوتبال معنای واقعی اش را از دست داده است.
قراردادهای میلیاردی سر جای خود باقی است اما تعهد چندانی به این قراردادها وجود ندارد. هنوز شرایط حق پخش زنده بازی ها از سوی تلویزیون دولتی پذیرفته نشده و باشگاه ها از محل فروش البسه ورزشی و ... خود درآمد ندارند. در واقع هیچ چیز ما به فوتبال حرفه ای دنیا نمی خورد و در یک کلام خیلی از قافله عقب افتاده ایم.
وقتی فوتبال در ایران به پروسه ای تبدیل می شود که درآمد ندارد و تماما هزینه است، اگر یک فصل این لیگ برگزار نشود چه حادثه رقت باری رخ می دهد؟ سال هاست که فوتبال و لیگ را به همین حالت فرمایشی که به هر قیمتی باید برگزار شود دنبال کرده ایم و همیشه به دنبال یک معجزه هستیم اما عملا اتفاق خاصی رخ نمی دهد.
تعطیلی لیگ که البته می دانیم هرگز اتفاق نخواهد افتاد و سرانجام با کدخدامنشی برگزار خواهد شد، فاجعه نیست. ما سرانجام باید روزی صاحب ورزشگاه های استاندارد شویم. تیم های ما خلاصه باید زمین تمرین اختصاصی داشته باشند و بالاخره یک روز این فوتبال باید مانند همه جای دنیا، درآمدزا باشد و به پروژه ای زیان ده تبدیل نشود.
امروز را می توانیم مقاومت کنیم و این لیگ دوباره با سلام و صلوات برگزار شود اما سال بعد و سال های آینده چطور؟ می توانیم به ادامه این سیکل معیوب امیدوار باشیم؟
