همه از جایگاه ملوان در فوتبال ایران خبر دارند. تیمی ریشه‌دار و قدیمی و پرطرفدار که همیشه جایش در سطح اول فوتبال ما است. انزلی و آبادان دو شهری هستند که طرفدار مرسوم و متداول آبی و قرمز در همه جای ایران، آنجا ظهور و بروزی در طرفداری از تیم تهرانی ندارند. شهری که همه مردمانش با ملوان و نتایجش زندگی می‌کنند. البته که تمام فضای حاکم بر تیم ملوان هدف بحث و بررسی ما نیست اما در این هم شکی نیست که حضور ملوان برای فوتبال ایران نعمت است. مثل حضور سایر تیم‌های پرطرفدار همچون نساجی، صنعت نفت، سپاهان یا تراکتور...

فوتبال به نفس تماشاگر زنده است و پر هوادار شدن یک تیم اتفاقی نیست که یک شبه یا ۱۰ ساله رخ بدهد. پس باید قدر تیم‌های پرطرفدار را همچون درختی ۵۰ ساله دانست. در تمام دنیا برای تیم‌های پرطرفدار فرش قرمز پهن می‌کنند. سایر تیم‌ها همه جور جایزه و تشویقی می‌گذارند تا مردم به ورزشگاه بیایند اما اینجا برعکس انگار همه مشکلات را طوری می‌چینند که تماشاگر کمتری به ورزشگاه بیاید!

آرش فهمیده پس از بازی برابر استقلال خوزستان با انتقاد از مسئولان انزلی بابت جلوگیری از حضور زنان در ورزشگاه خانگی این تیم گفت: «این وضعیت باید یک جایی حل شود وگرنه هر بازی ما این مشکل را داریم. امروز باز ۳۰۰ هوادار پشت در ماندند. اگر قرار است زنان در ورزشگاه باشند باید یک چیزی به ما اضافه شود نه اینکه چیزی از ما کم شود. هر بازی هواداران ما ناراضی هستند، من در بازی نساجی از زنان عذرخواهی کردم، گفتم شاید مسئولان کاری کنند. امروز زنان از ساعت ۱۰ صبح آمدند ورزشگاه، دوست دارید ما بگوییم امکانات نداریم پس زنان نیایند؟ ما این کار را نخواهیم کرد. کمک مربی من پشت گیت است و مادر بازیکن من پشت گیت است. مجوز حضور زنان بازی به بازی برای ما صادر می‌شود. شورای تامین برای هر بازی مجوز جداگانه می‌دهد. من اگر تعداد بیشتری از مجوز بیشتر بفروشم، ممکن است برای بازی بعدی مجوز ندهند.»

واقعا چرا باید چنین شرایطی باشد؟ البته ما آماده شنیدن صحبت‌های طرف مقابل هم هستیم تا اگر دلایلی برای این ممانعت از حضور تماشاگران وجود دارد، بشنویم و درست قضاوت کنیم اما تا آن موقع ابهاماتی که مدیران مطرح کرده روی ذهن فوتبال دوستان سنگینی خواهد کرد...