نبیل فکیر با شلوارک و تیشرت از در وارد می‌شود و روی صندلی می‌نشیند. فوتبالیستی را نمی‌توان پیدا کرد که اندازه او لگد خورده باشد. از بین همه بازیکنان لالیگا، در واقع همه بازیکنان پنج لیگ اصلی قاره، او در فصل گذشته بیشترین خطا را متحمل شد. اما اصلاً در این مورد اعتراضی ندارد. می‌خندد و می‌گوید: «مشکلی نیست.» اما ادامه می‌دهد: «گاهی اوقات آرام ماندن سخت است هرچند که این بخشی از کار ماست.»

چهار کارت قرمز از زمان پیوستن به رئال بتیس در سال ۲۰۱۹ نشان می‌دهد که همیشه هم آسان نیست و مربی او، مانوئل پیگرینی، گفته که بارها فکیر را تشویق کرده که توپ را زودتر رها کند: «چون اگر اینکار را نکند از هر ۱۰ حرکتش در ۸ حرکت ضربه خواهد خورد.» اما پیگرینی همچنین می‌گوید: «او سبک خاصی دارد، دوست دارد بازی کند و از مالکیت توپ لذت می‌برد.»

او همیشه به دنبال پیروزی است، می‌گوید: «این مدل بازی من است، دریبل می‌زنم و توپ را نگه می‌دارم، بنابراین خطاهای زیادی هم پیش می‌آید. مشکلی نیست.»

نمی‌توان این موضوع را تغییر داد و کسی هم دلش نمی‌خواهد این کار را انجام بدهد، خطا تا حدی محصول بازی لذت‌بخش است. دلیلی هم وجود دارد که به او آزادی عمل داده شده است. او از زمان پیوستن به بتیس ۵۰ گل زده یا پاس گل داده که در آن فصل تنها سه بازیکن در اروپا از او بیشتر در گلزنی کمک کرده‌اند. در لالیگا، فقط ایکر مونیاین موقعیت‌های بیشتری ایجاد کرد و تنها روبن گارسیا پاس‌های بیشتری را به داخل محوطه فرستاد. در تمام رقابت‌ها، هیچ هافبکی در اروپا تلاش نکرد دریبل‌های بیشتری بزند.

پیگرینی در مورد او می‌گوید: «او شخصیت دارد. مرد ساده‌ای است که با خیال ستاره بودن پیش نمی‌رود. به خوبی گوش می‌دهد و پیشرفت می‌کند. بازی کردن برای او ساده است و مربیگری او لذت‌بخش است. من درک نمی‌کنم که چرا در یک باشگاه واقعاً بزرگ نیست، چون قطعاً لیاقتش را دارد.»

پیگرینی با این جمله خود را به چالش کشید. آیا این حرف را به خودش هم می‌زنید و به او می‌گویید که باید در بارسلونا یا بایرن یا سیتی یا چنین باشگاه‌هایی باشد؟ «نه، چون نمی‌خواهم او بتیس را ترک کند.»

تماشای فوتبال با وجود او در زمین قطعاً لذت‌بخش است، اما برای خودش چطور؟ آیا خودش هم لذت می‌برد؟ «بله، بله، همیشه. مطمئناً فشارهای زیادی وجود دارد اما لذت‌بخش است.» او ادامه می‌دهد: «بازی برای من یک لذت است. من مانند کودکی‌هایم بازی می‌کنم. تنها چیزی که تغییر کرده تجربه‌ام است، من ۲۹ ساله هستم، قرار نیست دقیقاً مثل ۱۹ سالگی بازی کنم. اما از درون تغییر نکرده‌ام.»

دو تا از برادران فکیر فوتبال غیرحرفه‌ای بازی می‌کنند، در حالی‌ که یاسین که چهار سال از او کوچک‌تر هست در تیم دوم بتیس بازی می‌کند. فکیر می‌گوید: «فکر می‌کنم او خیلی خوب است، مثل من بازی می‌کند، اما با پای راست. پدرم در کارخانه فلز کار می‌کرد. مادرم در مهدکودک شاغل بود و از بچه‌ها مراقبت می‌کرد. آن‌ها همیشه می‌گفتند که خوب درس بخوانید اما تنها چیزی که در ذهن من بود فوتبال بود. و خدا را شکر که به اینجا رسیدم.»

اگر فوتبالیست نمی‌شدی؟ «نمی‌دانم. در ذهن من فقط یک فکر وجود داشت: فوتبالیست شدن. و صادقانه می‌گویم که نمی‌دانم و بعد از بازنشستگی چه کار خواهم کرد. من نمی‌توانم خودم را به‌ عنوان یک مربی ببینم، اما بازیکنان همیشه این جمله را می‌گویند و بعد به سراغ مربیگری می‌روند... به خاطر این است که ما واقعاً فوتبال را دوست داریم. ما تمام زندگیمان را در فوتبال گذرانده‌ایم و نمی‌دانیم جز فوتبال چه کار کنیم.»

نبیل ادامه می‌دهد: «من در لیون بزرگ شدم و در بچگی فقط به خوش گذراندن در زمین فوتبال با دوستانم فکر می‌کردم. ما فوتبال خیابانی بازی می‌کردیم. وقتی به آکادمی می‌روید با ساختارها و پیچیدگی‌های زیادی روبرو می‌شوید. من بیشتر در تیم‌های محلی بازی کردم که مربیان به شما اجازه می‌دهند هر کاری که می‌خواهید انجام دهید؛ این آزادی عمل برای من مهم بوده است.»

فکیر در سن ۱۲ سالگی به آکادمی لیون پیوست اما دو سال بعد آنجا را ترک کرد:  «یادم نمی‌آید چرا، دلیل خاصی وجود نداشت. و چهار سال بعد آنها دوباره به من زنگ زدند. شاید متوجه شدند که اشتباه کرده‌اند. عصبانی نبودم، چون عاشق فوتبال هستم. فرقی نمی‌کرد که در لیون بازی کنم یا باشگاه دیگری، فقط می‌خواستم بازی کنم. من به یک باشگاه محلی رفتم و از بازی در آن بسیار لذت بردم.»

فکیر در نهایت تماسی از سوی کادر فنی تیم ملی فرانسه دریافت کرد و قبلش برای تیم الجزایر هم انتخاب شده بود. او می‌گوید: «این برای من خیلی سخت بود. پدرم یک سال قبل از تولد من به فرانسه آمد، مادرم الجزایری است، اما مدت بیشتری در فرانسه بوده است. هر سال به الجزایر می‌رفتم. احساس می‌کنم هم فرانسوی هستم و هم الجزایری.»

او در ادامه گفت: «بعضی‌ها این موضوع را نمی‌توانند درک کنند که شما می‌توانید تابعیت دوگانه داشته باشید، می‌توانید دو کشور را همزمان دوست داشته باشید، می‌دانید؟ برای من مشکل بود. من جوان بودم. در نهایت فرانسه را انتخاب کردم اما آن لحظات بسیار بسیار سختی بودند. زندگی همین است. من از کاری که کردم پشیمان نیستم.»

فکیر به اولین کسی که در مورد انتخابش گفت پدرش بود: «او این موضوع را دوست نداشت، خوب طبیعی است، کاملاً درک می‌کنم. همه خانواده‌اش آنجا هستند و در آنجا بزرگ ‌شده است. تمام زندگی‌اش آنجاست. وقتی فرانسه را انتخاب کردم کمی ناراحت شد. اما زندگی همین است، مجبوری تصمیم بگیری، و آن تصمیم من بود. من مسئولیت را بر عهده گرفتم.»

و حالا تو قهرمان جهان هستی. لبخند می‌زند: «بد نیست.»

فکیر می‌گوید: «ایمان برای من مهم است، همه‌چیز در دستان خداست، بنابراین نگران نیستم.» در مورد هیچ چیزی؟ «هیچ چیزی.» حتی انتقال به لیورپول که در تابستان ۲۰۱۸ شکست خورد؟ اینطور گفته شد که فکیر به دلیل مشکل زانو در تست پزشکی رد شد، اما خودش می‌گوید که این اشتباه است: «من با ایجنتم مشکل داشتم، همین. خیلی ساده. نمی‌خواهم وارد جزئیات شوم اما مشکل بین من و او بود.»

دوباره لبخند می‌زند و می‌گوید: «او دیگر ایجنت من نیست.»

«می‌دانید، من به سرنوشت اعتقاد دارم. اگر با لیورپول قرارداد نبستم به خاطر این بود که بتیس اینجا منتظر من بود. این یک شهر دوست‌داشتنی است، یک باشگاه خاص است. زندگی همین است. از هیچ چیز پشیمان نیستم. زیاد به آینده فکر نمی‌کنم. من فقط هر روز زندگی می‌کنم و سعی می‌کنم از لحظاتم لذت ببرم، و بازی کنم.»

حتی اگر در تمام طول مسیر لگد و ضربه بخورد.