به گزارش خبرورزشی، به نظر می رسد کونسیسائو در پایان فصل میلان را ترک خواهد کرد و مالکان میلان به پروژه جدیدی می اندیشند.
میلان دوباره در دستان مکس، این تیتر روزنامه گاتزتا دلواسپورت در همین رابطه است که در ادامه این گزارش را می خوانید.
این صرفاً یک خیال‌پردازی یا تیتر هیجان‌انگیز نیست، بلکه پروژه‌ای واقعی است که باشگاه مستقر در خیابان آلدو روسی روی آن کار می‌کند. پس از دیدار مهم در نیویورک میان جری کاردیناله، مالک اصلی گروه ردبرد، و جورجو فورلانی، مدیرعامل باشگاه، پایه‌های میلان ۲۰۲۵-۲۶ گذاشته شد.
با توجه به پایان احتمالی دوران حضور کونسیسائو در روسونری—چه در پایان فصل و چه زودتر، اگر روند شکست‌ها ادامه پیدا کند—باشگاه قصد دارد از حالا برای آینده برنامه‌ریزی کند تا از تکرار اشتباهات فصل جاری جلوگیری شود. فصل جاری نتیجه‌ی خطایی است که بهار گذشته رخ داد، زمانی که مدیران باشگاه در جستجوی جانشین پیولی گزینه‌هایی را انتخاب کردند که در حد و اندازه‌ی میلان نبودند: ابتدا لوپتگی و سپس فونتسکا.
باشگاه به مربی‌ای نیاز دارد که هم برنده باشد و هم با سری آ و رقابت‌های سطح بالا آشنایی داشته باشد. پیولی یک قهرمانی در سری آ و حضور در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان را در کارنامه داشت، پس جانشین او باید کسی باشد که حداقل روی کاغذ، جذابیت و توانایی‌های بیشتری داشته باشد. گزینه‌هایی مانند آنتونیو کونته، که ناپولی را احیا کرده، یا ماسیمیلیانو آلگری، که پس از جدایی از یوونتوس و یک سال استراحت، همچنان در دسترس است.
اکنون که میلان نیاز به تغییر دارد و آلگری آماده‌ی بازگشت است، باشگاه قصد دارد اشتباهات سال ۲۰۲۴ را تکرار نکند. کاردیناله و مدیرانش از درس‌هایی که زمین مسابقه در این فصل به آن‌ها داده، استفاده خواهند کرد. این فصل با وجود کسب پنجاهمین جام تاریخ باشگاه، در سری آ و لیگ قهرمانان روزهای تلخی را نیز رقم زده است.
ماسیمیلیانو آلگری تمام ویژگی‌های لازم را دارد تا مربی ایده‌آل برای میلان باشد.
۱. ثبات و تجربه‌ی قهرمانی
پس از فصلی پر از مشکلات و تنش، باشگاه به یک "نرمال‌ساز" نیاز دارد. اما مهم‌تر از آن، یک مربی برنده که بتوان به او اعتماد کرد. یک سال بدون لیگ قهرمانان اروپا برای میلان قابل تحمل است، اما دو سال ناکامی در این رقابت‌ها، هم برای وضعیت مالی باشگاه و هم برای هواداران غیرقابل پذیرش خواهد بود.
در این زمینه، آلگری یک تضمین است: او شش اسکودتو در کارنامه دارد و همیشه در میان چهار تیم برتر سری آ قرار گرفته است (به‌جز سالی که یوونتوس به دلیل جریمه انضباطی امتیاز از دست داد). هرچند سبک فوتبال او بر پایه نمایش‌های تماشایی و بازی مالکانه نیست، اما تیم‌هایش حتی با پیروزی‌های سخت و نتایج ۱-۰ نیز به موفقیت رسیده‌اند. همان‌طور که خود او بارها گفته: «نتایج مهم‌اند، نمایش برای سیرک است.»
۲. آشنایی با میلان و سابقه‌ی همکاری موفق
آلگری پیش‌تر در دوران برلوسکونی هدایت میلان را برعهده داشت و یک قهرمانی سری آ را به دست آورد. در آن مقطع، مائورو تاسوتی دستیار او بود و ممکن است دوباره به کادر فنی‌اش بازگردد. همچنین، در آن دوران زلاتان ابراهیموویچ مهاجم اصلی تیمش بود. درست است که رابطه‌ی آلگری و زلاتان همیشه دوستانه نبود، اما گذر زمان بسیاری از کدورت‌ها را از بین برده است.
۳. تجربه و انعطاف‌پذیری تاکتیکی
یک انتقاد به آلگری، عملکرد کم‌فروغ او در بازگشتش به یوونتوس است، جایی که به‌جز قهرمانی در کوپا ایتالیا، دستاورد بزرگی نداشت. اما تفاوت این است که یوونتوس بلافاصله پس از بازگشت او، کریستیانو رونالدو را فروخت و آلگری با مشکلات پیچیده‌ای خارج از زمین روبه‌رو شد. در مقابل، میلان باشگاهی منظم و باثبات است که دو فصل اخیر سرمایه‌گذاری‌های مهمی در نقل‌وانتقالات داشته و قرار است با اضافه شدن یک مدیر ورزشی جدید تقویت شود. علاوه بر این، باشگاه تشنه‌ی کسب دومین ستاره‌ی قهرمانی سری آ است.
آلگری همچنین مربی‌ای انعطاف‌پذیر است که می‌تواند با سیستم‌های مختلف کار کند. او گرایش‌های تاکتیکی خاص خود را دارد، اما قادر است از بازیکنان موجود بهترین بهره را ببرد. ترکیب فعلی میلان بازیکنانی دارد که نیاز به احیا شدن دارند—و این کار در کنار یک مربی برنده مانند آلگری آسان‌تر خواهد بود.
از سوی دیگر، دی‌ان‌ای میلان با لیگ قهرمانان اروپا گره خورده است، و آلگری کسی است که دو بار تیمش را به فینال این رقابت‌ها رسانده است.
گزینه‌های جایگزین
آلگری یک گزینه‌ی قوی برای هدایت میلان محسوب می‌شود و نه‌تنها باشگاه، بلکه خود او نیز به این چالش علاقه دارد. او پیش‌تر پیشنهادات مالی هنگفتی از عربستان را رد کرده و در انتظار یک پیشنهاد جدی از سری آ است تا پس از جدایی از یوونتوس، دوباره در فوتبال ایتالیا بدرخشد.
اما اگر آلگری انتخاب نشود، چه کسی می‌تواند هدایت میلان را برعهده بگیرد؟
مربی‌ای در سطح او وجود ندارد، بنابراین باشگاه باید به سراغ گزینه‌ای با پروفایل متفاوت برود—مثلاً سسک فابرگاس یا روبرتو دزربی، دو مربی که به دلیل عملکرد درخشان‌شان در کومو و مارسی مورد توجه قرار گرفته‌اند.