به شهادت آرشیو خبرورزشی ما همیشه منتقد اشتباهات و رفتارهای غلط مدیران فوتبال بوده‌ایم. عیب و ایرادات را گفته‌ایم و راهکار هم نشان داده‌ایم. خیلی وقت‌ها قوانین حاکم بر فوتبال ما غلط بوده و رسانه‌ها در کنار کارشناسان و مدیران برای تغییر این قوانین تلاش کرده‌اند. اما از آن طرف وقتی قانون خوبی ابلاغ می‌شود ما وظیفه داریم از آن حمایت و پشتیبانی کنیم. کنار مدیران فدراسیون بایستیم تا این قوانین اجرایی شود. همه در نهایت پیشرفت فوتبال و موفقیت تیم ملی را می‌خواهیم و مسائل کلان و مهم نباید قربانی تعصبات رنگی و رقابت‌های داخلی روزمره شود.
یکی از کارهای خوب فدراسیون این اواخر پافشاری بر تعمیرات اساسی و تغییرات مهم در ورزشگاه‌ها بوده است. سال‌هاست که در بر همین پاشنه چرخیده و ما الزامات و قوانین استاندارد بین‌المللی را به روش‌های مختلف نادیده گرفتیم. اما یک بار برای همیشه باید کار درست را انجام دهیم. باید گیت‌ها درست شود، صندلی‌ها شماره‌دار باشد و هر کس با بلیت الکترونیکی سر جای خود بنشیند. وضعیت نور ورزشگاه‌ها، امکان نصب تجهیزات کمک داور ویدیویی و از همه مهمتر چمن مسابقه باید درست شود...
این ایستادگی مهدی تاج قابل تقدیر است. نباید تسلیم فشار هواداران یا مسئولان استان‌ها شد. ما این مسیر را در تمام این سال‌ها بارها رفته‌ایم و ثابت شده که جواب نمی‌دهد، حالا که کار را شروع و به اصطلاح زخمی کرده‌ایم دیگر نباید کوتاه بیایند. عیناً همین داستان بر سر قانون سهمیه بازیکنان خارجی نیز صدق می‌کند. در تمام این سال‌ها فوتبال ما بیشترین آسیب را از همین ناحیه دیده، مدیران ضعیف که هیچ چیز از فوتبال نمی‌دانند پول بیت المال را به جیب دلال‌ها ریختند و آبروی ایران با هر شکایت در عرصه بین المللی رفته است.
از آن طرف تعداد بازیکنان یا مربیان خارجی که به فوتبال ما آمده و کمکی به پیشرفت فوتبال و جوانان ما کرده باشند، به انگشتان دو دست نمی‌رسد. در حالی که سالانه میلیون‌ها دلار خرج خارجی‌هایی شده که گاه حتی یک مسابقه هم برای تیم‌هایشان انجام ندادند. حالا که سهمیه بازیکنان خارجی تعیین شده باید محکم بایستند تا کسی قانون را دور نزند. بازیکنی که چه ضعیف بوده چه مصدوم یا به هر دلیلی نتوانسته خود را با تیم وفق بدهد و برای ما فوتبال بازی کند، پولش را گرفته و از نظر به ما ضرر زده است. هرکس مسئول این کار بوده باید جوابگو باشد نه اینکه ما با دور زدن قانون و توجیه و بهانه بخواهیم به همان مسیر قبلی ادامه دهیم.
به یاد داریم یکی از باشگاه‌های ثروتمند ما در ابتدای یک فصل و به بهانه حضور در میادین آسیایی یک لیست کامل از بازیکنان گران قیمت و پرستاره بست. خارجی‌هایی که با چند برابر قیمت سال‌های قبل به ایران آمدند یا به این تیم پیوستند یا تمدید کردند که بمانند! اما در نیم فصل، شخص همان مربی، بیش از دو سوم نفرات لیست را خارج و دوباره با ارقام عجیب و غریب بازیکنان جدیدی خرید و عجیب آنکه همین نیروهای جدید هم تا پایان فصل برای تیمشان مهره کارآمدی نشدند! آن فصل این تیم در فهرست خود رکورد عجیب و غریبی از تعداد خارجی به جا گذاشت اما در نهایت تنها یک نفر از این جمع در نیمی از بازی‌ها برای تیمش به میدان رفت که او هم سال‌های سال در فوتبال ما بازی می‌کرد و اتفاقاً همان مربی او را از فهرست کنار گذاشت تا جایش را به یک خارجی دیگر بدهد!
یعنی حتی خارجی که بازی کرده و به کار آمده را نیز برای خالی کردن فهرست و جذب بازیکن جدید کنار گذاشته‌اند! مشخص است که تنها دلیل این اتفاق پورسانت دلاری هر نقل و انتقال است و کسی دلش برای فوتبال ایران و پول بیت المال نمی‌سوخت! این قانون هزاران حسن دارد. از جمله اینکه فرصت درخشش به جوانان ایرانی را می‌دهد، همان‌ها که این سال‌ها جایشان به بازیکنان بنجل خارجی داده می‌شد. این قانون جلوی تاخت و تاز دلال‌ها را می‌گیرد ولی حتی اگر هیچ کدام این‌ها نبود، باز چون هر قانونی از بی‌قانونی بهتر است باید اجرایی می‌شد.
با این بهانه که ما قرار است با تیم‌های عربی تا بن دندان مسلح در آسیا بجنگیم نباید این قانون را دور زد. تجربه نشان داده که ما اگر به اندازه عربستان و امارات و قطر هم پول داشته و خرید خارجی هم آزاد باشد، باز به جای امثال رونالدو یا نیمار سراغ دی کارمو و نبیل باهویی یا مارکوس نیومایر و ودران کیوسفسکی می‌رویم! تنها جیب دلال آباد می شود و آبروی فوتبال ایران بر باد...
