نتایج نظرسنجی سایت خبرورزشی نشان می‌دهد مردم همچنان تیم رؤیایی سال ۹۸ را دوست دارند و با علی دایی که گفته آن تیم محبوب‌تر از تیم فعلی بود، موافقند. آن زمان فضای فوتبال کشور سیاسی نشده بود و بازیکنان تیم ملی هم به معنای واقعی کلمه محبوب بودند.

به طور مثال محبوبیت احمدرضا عابدزاده به حدی بود که وقتی وارد ورزشگاه آزادی می‌شد، ۱۰۰ هزار نفر یکصدا تشویقش می‌کردند و ورزشگاه را روی سرشان می‌گذاشتند. خوب به یاد داریم ۳ روز بعد از آن حضور تاریخی در جام جهانی و حضور میلیونی مردم در خیابان‌ها، حدود ۷۰ هزار نفر فقط برای مراسم استقبال از کاروان تیم ملی راهی ورزشگاه آزادی شدند. آن هم بدون اینکه بخواهند در این ورزشگاه فوتبال تماشا کنند. حتی بانوان علاقه‌مند به فوتبال هم حضور گرمی در آزادی داشتند و یکی از جایگاه‌ها را به طور کامل پر کرده بودند در حالی که فضای امروزی هم بر فوتبال حاکم نبود که خانم‌ها اشتیاق زیادی به حضور در ورزشگاه داشته باشند و یا فضای مجازی و هواداری به شکل امروز باشد. آن روزها اساساً چیزی به نام فضای مجازی وجود نداشت و همه چیز واقعی بود. از حضور خودجوش و ناگهانی مردم در خیابان گرفته تا خود تیم ملی که به معنای واقعی کلمه پر از ستاره‌های مردمی بود.

در آن تیم ملی نه خبری از حواله ماشین‌های لوکس خارجی بود و نه فضا طوری بود که بعضی از ملی‌پوشان سرود ملی را نخوانند! هرچه بود عشق به پیراهن تیم ملی بود و یکی مثل علی دایی با سر شکسته و طحال پاره برای پیراهن تیم ملی بازی می‌کرد که خب مردم هم عشق او و همبازیانش به پیراهن تیم ملی را با پوست و گوشت خود حس می‌کردند و به قهرمانان وطن‌شان عشق می‌ورزیدند.