مجید جلالی از سرمایه‌های فوتبال ایران است که منهای بحث سرمربیگری، در آنالیز مسائل فنی فوتبال حرف‌های زیادی برای گفتن دارد.
جلالی که ماجراهایش با امیر قلعه‌نویی مسبوق به سابقه است، این بار فارغ از قیاس مع الفارق مورینیو و امیر، بحث قرار گرفتن تیم ملی در جمع ۴ تیم جام ملت‌های آسیا را پیش کشید و آن را در صورت تحقق، یک امر قابل توجه محسوب کرد.
سوال مهم در همین ابتدای بحث: چرا ناگهان به این نتیجه رسیدیم که حتی چهارمی در جام ملتها، یک اتفاق خارق‌العاده است؟ چرا دوباره به گذشته باید برگردیم و همان عنوان‌های قبلی که خودمان هم دوستش نداشتیم و منتقدش بودیم را به عنوان یک ابتکار تازه به افکار عمومی معرفی کنیم؟
مگر تیم ملی در همین سال‌های اخیر در جام ملتها به جمع ۴ تیم نرسید؟ این اتفاق در همین جام ملت‌های گذشته رخ داد و منتقدان فوتبال کشور، مقام سومی را نپسندیدند و از سرمربی وقت تیم ملی انتظار قهرمانی داشتند که توقع بی‌جایی هم نبود و نفرات قبلی در تحقق آرزوهای فوتبال ما ناکام بودند. به اندازه کافی هم از آن تیم و حرکتی که در دیدار با ژاپن صورت گرفت انتقاد شد که این هم حق مسلم منتقدان و کارشناسان فوتبال بود.
در گذشته‌ای نه‌چندان دور، نتایج تیم ملی مقابل پرتغال، اسپانیا، آرژانتین و... با استقبال منتقدان مواجه نمی‌شد و قریب به اکثریت کارشناسان، توقع صعود تیم ملی از مرحله گروهی و حتی قرار گرفتن در جمع تیمهای برتر جام جهانی را داشتند؛ آن روزها چرا به همین سادگی فراموش شدند؟ آیا این فراموشی محض، علت خاصی دارد؟
مجید جلالی می‌گوید در شرایط فعلی، رسیدن به نیمه نهایی نیز برای ایران در حد قهرمانی است اما نمی‌گویند مگر ما امروز در چه شرایطی هستیم که صعود تیم ملی به نیمه‌نهایی جام ملتها در حد قهرمانی می‌شود؟ اصلا چرا این شرایط در گذشته وجود نداشت و ناگهان همه نظرها و دیدگاه‌ها تا این اندازه دچار تحول و استحاله شدند؟
بیشتر بخوانید: خیلی مردی آقای جلالی! جمله‌ای که دوباره تکرار می‌شود
