به گزارش خبرورزشی، مو سفید کرده‌های فوتبال دوست با یک سری شعارها به خوبی آشنایی دارند. شعارهایی که چند دهه از طرف رسانه‌های اندک ورزشی مدام تکرار می‌شد و در تمام وجود ما نشسته است.
در همه این سال‌ها هرگاه صحبت از علم و تخصص در ورزش شده، هر وقت از کمبود امکانات و مدیریت ناکارآمد حرف زده‌ایم، تنها جوابی که شنیده‌ایم دم زدن از غیرت و تعصب ایرانیست. اینکه جوانان ما باید تمام کمبودها را فقط به اتکا غیرت و دعای خیر مردم جبران کنند...
تقریبا باور کرده بودیم که بازیکنان سایر تیم‌ها و کشورها خانواده ندارند! پدر و مادری ندارند که نگران فرزندانشان باشند و برای آنها دعا کنند. دور از جان، غیرت و تعصبی هم ندارند و صرفاً برای پول بازی می‌کنند!
عادت کرده بودیم مقابل تیم‌های بهتر فقط به سلاح غیرت مجهز باشیم. می‌گفتند بازیکنانی که به خاطر پول به کشورهای عربی می‌آیند، هیچ تعصبی ندارند و بجز پول و حفظ ساق های خود به هیچ چیز دیگر اهمیت نمی‌دهند.
اما تمام این شعارهای کهنه در بازی استقلال و الهلال رنگ باخت! الهلال که لشکری از ستارگان نامدار خارجی دارد، آنها که زمانی که قید اروپا را زدند و به عربستان آمدند مدام در گوش ما خواندند صرفاً برای پول به صحرا آمدند! آمد و همه المان های ما را داشت!
بازیکنان الهلال جوری می‌دویدند و تعصبی بازی می‌کردند که انگار برای تیم ملی کشورشان بازی می‌کردند! به ما گفته بودند لیگ‌های عربی محلی برای استراحت و تفریح است و اصلاً فوتبال را جدی نمی‌گیرند. می‌گفتند سطح لیگ امارات و قطر و عربستان از لیگ دست دو آزادگان ما پایین‌تر است و هر ستاره‌ای که وارد این لیگ‌ها شود، در ازای دریافت پول‌های آنچنانی از سطح بالا و کیفیت مناسب عقب می‌ماند...
اما دیدیم که چقدر این شعارها توخالی بود! ستاره‌های الهلال به مراتب بیشتر از بازیکنان چند ۱۰ میلیاردی ما می‌دویدند. آنها که دعای خانواده و غیرت و تعصب به پیراهن باشگاه را داشتند و در کنار آنها مربی و امکانات و تمرین و همه چیز مطابق با علم مدرن را هم دارند.
حتی اگر غیرت در فوتبال علم گرای امروز یک سلاح باشد این سلاح دست استقلال نبود، دست الهلال بود!
و این بزرگترین درس فوتبال ما و فوتبال دوستان ما از بازی استقلال و الهلال بود...
