بشر از همان زمان که از غار پایین آمد و تمدن آغاز کرد، ناخودآگاه فهمید دیگر نمی‌تواند در سطح جامعه و در تقابل با سایر انسان‌ها هر کار دلش خواست بکند. شهرنشینی با قانونمندی آغاز شد و با ادیان الهی و مکاتب بشری تکمیل...
امروزه و در هیچ جغرافیایی در کره زمین زندگی بشری بدون قوانین امکان‌پذیر نیست. قوانینی که از حریم شخصی شما دفاع می‌کند این الزام را هم می‌آورد که هر کاری را حق ندارید در ملأ عام انجام دهید.
حالا برسیم به فرهنگ که در خاورمیانه ارزشی فراتر از قوانین مدنی دارد. اگر به دستورات صریح ادیان الهی نگاه کنیم، آنها نیز در همین راستا هستند و در اسلام به عنوان مثال کسی که روزه نگیرد، مرتکب گناه شده و باید در قیامت پاسخگو باشد اما کسی که در ملأ عام اقدام به روزه خواری کند، در همین دنیا هم باید جواب بدهد.
این قوانین برای حفاظت از روح جامعه وضع شده و هیچ کس حق ندارد به بهانه «دلم می‌خواهد» کاری کند که باعث آسیب به سایر اقشار جامعه شود. به ویژه وقتی که کسی تحت تاثیر تهاجم فرهنگی از غرب بخواهد به جنگ سلامت روانی جوانان جامعه برود...
متاسفانه پدیده تتو حالا دیگر انگار برای همه عادی شده و آن سخت‌گیری که تا یک دهه قبل -حداقل برای ورزشکاران و چهره‌های شاخص و آنها که الگوی جوانان هستند- وجود داشت، انگار دیگر وجود ندارد. نتیجه این شده که برخی برای خودنمایی مرزهای انسانی را هم فراموش کردند و بجای خجالت کشیدن و پنهان شدن، بدن نمایی عیان می کنند...
زدن هر نقشی -حتی خلاف عفت عمومی- و از آن بدتر نمایش دادن آن بدون ترس و واهمه، چیزی نیست که بشود به سادگی از آن گذشت و خوشبختانه کمیته اخلاق فدراسیون فوتبال با احضار آرمین سهرابیان مدافع استقلال نشان داد که قصد برخورد دارد.
خود باشگاه استقلال هم این بازیکن را احضار کرده، بازیکنی که حتماً خواهد گفت اختیار بدن خودم را دارم اما باید از او بپرسند که چه حقی دارد یک گوشه شورتش را در مسابقه رسمی که سرتاسر ایران خانواده‌ها مشغول تماشای آن هستند، بالا بزند تا جدیدترین تاتو را به نمایش بگذارد؟
بازیکنی که به استقلال و پرسپولیس می‌آید می‌داند که ویژگی این دو تیم پخش زنده هر هفته بازی‌های آنهاست. آیا فقط توانایی فنی برای امضای قرارداد در این دو تیم کافی است؟ آیا مسئولان این دو باشگاه نمی‌دانند چشم چند میلیون جوان به این دو تیم است؟ چرا موقع انتخاب بازیکن کسی به این موارد اهمیت نمی دهد؟
در خوشبینانه‌ترین حالت آرمین سهرابیان خواسته به خرج تلویزیون برای تتوکارش تبلیغ کرده باشد! همان کاری که باید بابت آن ارقام درشتی می داد و ده ها تاییدیه می گرفت. و البته که برای خوشایند یک انسان شما حق ندارید از اموال عمومی استفاده کنید. فوتبال خواست عمومی است و تلویزیون آن را برای همه پخش می‌کند، چرا و چطور یک بازیکن باید از دوربین پخش زنده برای کار شخصی استفاده کند؟
کسانی که برای دل خودشان تتو می‌زنند معمولاً جایی این کار را می‌کنند که زیر لباس پوشیده است. کسانی که جاهای در معرض دید را تتو می‌زنند آشکارا از خود بیلبورد تبلیغاتی متحرک می‌سازند و قصد خودنمایی دارند. تلویزیون چرا باید آنها را نشان دهد و مردم چرا باید آنها را ببینند و تحمل کنند؟
و نتیجه همین مماشات این می‌شود که بازیکن وسط مسابقه رسمی به جای تمرکز روی کارش -که بابت آن قرارداد میلیاردی بسته- دنبال صحنه و لحظه مناسب می‌گردد تا شورت ورزشی‌اش را بالا بزند و تتوی بدنش را به نمایش بگذارد...
همین رفتارها بهانه به دست تندروها خواهد داد تا مانع حضور بانوان در ورزشگاه یا پخش مسابقات فوتبال از تلویزیون شوند. یعنی به همین راحتی به خاطر اشتباه یک فرد، یک جامعه تنبیه و از دیدن فوتبال محروم می‌شوند.
