به گزارش خبرورزشی، مردم به صورت غریزی و ذاتی از نمایندگان خود در هر عرصه‌ای توقع درخشش و افتخارآفرینی دارند. در ورزش همین که تیمی با نام ایران در یک مسابقه بین المللی شرکت کند، همه منتظر اخبار خوش از آن هستند. مردم عادی که کارشناس نیستند و نمی‌دانند سطح مسابقات المپیک یا جهانی با تورنمنت‌های دوستانه چه تفاوتی دارد. نتیجه این می‌شود که هر چهار سال یک بار ما در المپیک وقتی با شکست‌های پی در پی قهرمانان مان روبرو می‌شویم مردم و جامعه دچار یاس شده و هستند کسانی که به این قهرمانان به عنوان نوک پیکان حمله می‌کنند. آنها هم که نمی‌توانند به همه مردم توضیح بدهند چه مشکلاتی داشتند، بعضی وقت‌ها عصبانی شده و جواب می‌دهند.

و درست در همین نقطه یک مشکل فرهنگی در ورزش ما به اوج می‌رسد. مردم توقع عذرخواهی از ورزشکار شکست خورده دارند و او معتقد است همین که خود را به جمع بهترین‌های دنیا رسانده، یعنی پیروزی کسب کرده و مستحق این برخورد نیست. شکی نیست که در این وسط نه ورزشکار مقصر است و نه مردم، مقصر اصلی مسئولانی هستند که بابت رسییدگی به ورزش حقوق می‌گیرند و پشت میز می‌نشینند اما کارشان را در قبال ورزش و ورزشکار انجام نمی‌دهند و بعد از شکست قهرمان، همه چیز را گردن او می‌اندازند تا از خود سلب مسئولیت کرده باشند.

اینجا سابقه نداشته که یک مسئول بعد از ناکامی قهرمانانش در المپیک یا جهان استعفا داده باشد. نتیجه این می‌شود که خشم مردم یکسره نصیب قهرمانان می‌شود و اینجا آنها هم مرتکب اشتباهی می‌شوند که مردم را بیشتر تحریک می‌کند. این روزها کم نیستند قهرمانانی که مقابل منتقدان و مردم ایستاده و می‌گویند همین که در المپیک هستیم باید باعث سربلندی شما باشد. اما مردمی که به پتانسیل و استعداد جوانان خود باور دارند، این «صرف حضور» را قبول نداشته و توقع مدال و افتخار و سکو دارند، پس می‌گویند شما باعث سرافکندگی شدید نه سرافرازی...

در این دعوای سرافکندگی و سرافرازی خیلی عوامل پنهان وجود دارد که در همه جای دنیا مورد بررسی قرار می‌گیرد اما اینجا ما با وجود داشتن کارگروه‌های فراوان برای بررسی شکست‌ها، هرگز به نتیجه نمی‌رسیم چون کسانی عضو همان کارگروه‌ها می‌شوند که خود باعث و بانی ایجاد این وضعیت هستند!

در حقیقت باعث و بانی سرافکندگی همان مدیران هستند که مثلا برای آسیب شناسی می آیند اما مردم و قهرمانان را مقابل هم می گذارند. آنها که مدام مصاحبه و از سربلندی می گویند و باید به ایشان گفت شما ما را سرافکنده نکن، سربلندی پیشکش!