خصوصی سازی در فوتبال ایران، اتفاقی غیرقابل بحث است؛ چرا که زیرساخت‌های خصوصی سازی وجود خارجی ندارند و عملا باشگاه‌های کوچک را نمی‌شود با این شرایط اقتصادی اداره کرد، چه رسد به استقلال و پرسپولیس که امروز خصوصی شدن آنها به یک آرزوی محال تبدیل شده...
بورس، بانک، بنگاه‌های نیمه دولتی و نیمه خصوصی، عابر بانک‌های مقطعی و شکست خورده و... هیچ کدام نتوانسته اند پرسپولیس و استقلال را به فضیلت خصوصی سازی حتی نزدیک کنند!
سرمایه گذاران داخلی چه وابسته به دولت یا متعلق به بخش خصوصی، هیچ کدام نمی‌دانند در این چرخه معیوب، باید چگونه فعالیت خود را ادامه بدهند. آنها امید چندانی به تبلیغات محیطی ندارند. از حق پخش تلویزیونی، خیر نمی‌بینند. به بلیت فروشی در ورزشگاه‌ها طبیعتا نمی‌توانند اتکا کنند و متقابلا، باید هر فصل صدها میلیارد برای این باشگاه هزینه کنند. فوتبالی که به هزینه تبدیل شده و درآمدِ اثربخش ندارد، طبیعی است که خریدار و سرمایه گذار درجه یک هم پیدا نمی‌کند.
هر کدام از خریداران با یک تحقیق ساده درباره فوتبال ایران به این نتیجه می‌رسند که سرمایه گذاری در این مجموعه، نوعی دیوانگی است؛ در نتیجه با یک نگاه عاقلانه قید این همکاری را میزنند و به همان فعالیت‌های اقتصادی محدود می‌پردازند. باید پذیرفت که سرمایه گذار پیش از بحث عاشقی در فوتبال، به بازگشت سرمایه و سودآوری می‌اندیشد؛ وقتی در این فوتبال خبری از این حرف‌ها نیست چرا باید توقع همکاری از آنها داشت؟
امروز کار به جایی رسیده که حتی بانک‌های دولتی هم استقلال و پرسپولیس را نمی‌خواهند و به همین ترتیب، باشگاه‌هایی به مراتب کوچک تر و کم هزینه تر هم با همین دغدغه مواجه هستند. دروغ چرا؛ همه ما وقتی خیلی کوچک بودیم در هفته‌های نامه‌های آن زمان می‌خواندیم استقلال و پرسپولیس به زودی خصوصی می‌شوند. از آن زمان، بیش از ۳۰ سال گذشته و همچنان هیچ خبری در این زمینه نیست. مدیران زیادی در این باره وعده داده اند، اما امروز از آنها هم هیچ اثری در ورزش کشور نیست...
بیشتر بخوانید: چرا باشگاه پرسپولیس فروش نرفت؟/ سرخابی‌های پایتخت به لیگ نخبگان آسیا نمی‌رسند!
