سردار آزمون بدون تردید یکی از ستاره‌های اصلی تیم ملی است که همه فوتبال دوستان امید زیادی به درخشش او دارند. ستاره ایرانی جالوروسی در حال درخشش در سری آی ایتالیاست و در برابر ترکمنستان هم در همان نیمه اول کار همیشگی خود یعنی گلزنی را انجام داد.

فوتبال دوستان و بازیکنان هم مثل مربیان از سردار توقع گلزنی و درخشش در هر بازی را دارند و خیلی طبیعی است که وقتی بازیکنی با این سطح از تاثیرگذاری فنی و روحی روی یک تیم مصدوم و قبل از نیمه از زمین بیرون می‌رود، باعث نگرانی‌های بسیاری خواهد شد.

از همان لحظه که سردار موقع استارت کشاله‌اش را گرفت و بر زمین نشست، این سوال در ذهن تمام فوتبال دوستان - همزمان با مربیان تیم ملی - شکل گرفت که آیا سردار به بازی بعدی می‌رسد؟ احتمالی که با توجه به مدت زمان لازم برای بهبود کشیدگی در ناحیه کشاله و فاصله کم چند روزه تا بازی برگشت با ترکمنستان بسیار ضعیف است.

البته که سردار برای تیم ملی ما بسیار مهم است اما فاصله سطح فنی فوتبال ایران با ترکمنستان آنقدر زیاد است که خیلی نگران نبودن او در بازی برگشت نیستیم. فوتبال ایران حتی با تیم دوم خود هم قادر به پیروزی مقابل ترکمنستان هست اما یک سوال مهم‌تر هم در پی خروج سردار از زمین به وجود آمد!

امیر قلعه نویی بلافاصله بعد از مصدومیت سردار دستور داد امید نورافکن از روی نیمکت بلند شده و گرم کند. نورافکن خود را آماده حضور در زمین کرد و دیدیم که سردار نتوانست حتی تا پایان نیمه اول دوام بیاورد.

اینکه چرا بعد از خروج سردار که یک مهاجم اصلی تیم ملی ماست، یک هافبک دفاعی باید به زمین برود سوال دیگر فوتبال دوستان بود. با توجه به ایام نوروز و فرهنگ ما همه از تیم ملی توقع عیدی داشتند، بازی در کشورمان برگزار می‌شد و فاصله بین دو فوتبال به حدی بود خیلی‌ها انتظار زدن گل‌های بیشتر و بعدی را داشتند.

از طرف دیگر در پروسه جوانگرایی خیلی‌ها می‌خواستند این فرصت در یک بازی آسان به سایر مهاجمان تیم ملی هم برسد تا خود را در این سطح محک بزنند. سال‌هاست که زوج خط حمله ما متشکل از سردار و طارمی بوده و خیلی‌ها نگران فردای بعد از این دو ستاره هستند.

پس در شرایطی که تیم ملی گل می‌خواست و شرایط هم مهیا بود، چرا باید این فرصت از یک مهاجم دریغ شود؟ جواب را باید در سیستم مورد علاقه امیر قلعه نویی جستجو کرد، او که از ابتدای حضورش روی نیمکت تیم ملی بازی تهاجمی و تماشاگر پسند را در دستور کار قرار داده بود.

حالا دیگر همه فهمیدند که سیستم مورد علاقه سرمربی تیم ملی بازی با دو مهاجم و ۴-۴-۲ لوزی است اما اگر به هر دلیل، از جمله قدرت حریف یا حساسیت مسابقه یا نبودن یکی از این دو مهاجم بین‌المللی ما، مجبور به تغییر سیستم شویم آن وقت ۱-۳-۲-۴ که در مواقع تهاجم به ۳-۳-۴ تبدیل می‌شود، در دستور کار قرار می‌گیرد.

ورود امید نورافکن به ترکیب دقیقاً در همین راستا بود او در زمین کنار سعید عزت اللهی قرار گرفت تا مهدی طارمی تنها مهاجم ما باشد و البته سامان قدوس چند متر جلوتر از دو هافبک دفاعی بازی کند. تغییر مهمتر به دو هافبک راست و چپ ما برمی‌گشت که از این دقیقه به بعد تبدیل به دو وینگر راست و چپ شدند.

واقعیت این است که سایر مهاجمین حال حاضر فوتبال ما فاصله زیادی تا سطح فنی سردار و طارمی دارند. آنها در مواقع دفاع قدرت دوندگی و تاثیرگذاری این دو را ندارند و هنگام حمله به تمام کردن تک فرصت‌ها در طول ۹۰ دقیقه با قدرت ضربه زنی بالا نمی رسند.

پس باید به مربیان تیم ملی حق داد که بدون یکی از دو مهره بین المللی یعنی سردار یا طارمی به سیستم جایگزین با دو هافبک دفاعی فکر کنند. در ادامه مسیر مقدماتی جام جهانی و در مصاف با تیم‌های قوی‌تر ما باید با همین روش بازی کنیم، پس این فرصتی بود برای تمرین!

بیشتر بخوانید: معمای بزرگ در تیم ملی؛ چرا طارمی در حضور سردار کاپیتان شد؟