علیرضا بیرانوند در سال‌های اخیر شماره ۱ تیم ملی ایران بوده و حالا در پروسه جوان‌گرایی تیم ملی یکی از کاپیتان‌های تیم کشورمان خواهد بود. بیرانوند آن‌قدر به فوتبال ملی ما خدمت کرده که همه وظیفه داشته باشیم به او در روزهای بد کمک کنیم.
از طرف دیگر بیرانوند برای پرسپولیس یک وزنه روحی غیرقابل‌انکار و یک مهره تعیین‌کننده از نظر فنی است. پرسپولیس دروازه‌بان دیگری ندارد ولی حتی اگر داشت، باز وظیفه داشت به بیرانوند در این روزهای بد کمک کند.
در هفته‌های اخیر چه در تیم ملی و چه در پرسپولیس بیرانوند اشتباهات وحشتناکی مرتکب شده که به اندازه کافی به آن پرداخته‌ایم. هر بازی امیدواریم او دوباره به روزهای درخشان سابق برگردد اما باز ناامید می‌شویم و این سوال هنوز وجود دارد که چرا کسی به فکر این سرمایه ملی نیست؟
چرا هیچ‌کس به بیرانوند کمک نمی‌کند؟ مشکل او چیست که حتی نزدیکانش هم نمی‌توانند کمکی به حل آن کنند؟ بیرانوند در بازی مقابل فولاد دو گل عجیب و غریب خورد که کمر هر تیمی را می‌شکند، هر نام دیگری جز او بود شاید به کلی بعد این بازی محو می‌شد، با آن اتفاقات دو ماه اخیر.
وقتی دربی آغاز شد خیلی امیدوار بودیم که بیرانوند را دوباره مثل همیشه ببینیم اما زهی خیال باطل! او همانی بود که در این دو ماه دیده بودیم، با همان اشتباهات وحشتناک. بیرانوند که زمانی به خاطر پنالتی‌گیری، خروج‌های مطمئن و گرفتن تک‌به‌تک از رقبا مشهور بود، حالا در تمام آن نقاط قوت مثل یک مبتدی رفتار می‌کند.
در شروع نیمه دوم همین مسابقه بیرانوند در خروج دوباره اشتباه کرد و شانس آورد که توپ به تیر خورد، یعنی همان ایرادی که در بازی با فولاد هم وجود داشت و منجر به گل دوم حریف شد.
این اشتباه بزرگ وقتی بیشتر به چشم آمد -حتی بیشتر از لرزش تیرک دروازه پرسپولیس- که حریف مستقیم بیرانوند در آن سوی میدان یعنی سیدحسین حسینی که ذخیره او در تیم ملی است، در تمام طول مسابقه بهترین خروج‌ها را داشت و بارها فرصت‌های مناسب را از پرسپولیس با اتکا به خروج به‌موقع گرفت. وقتی رقیب مستقیم شما این گونه در مسابقه می‌درخشد، زنگ خطر با صدای بلند به صدا در می‌آید.
بیرانوندی که تکیه‌گاه سرخ‌پوشان در تمام این سال‌ها بود، حالا تبدیل به مهره‌ای شده که پرسپولیسی‌ها باید قبل از حریف نگران سنگربان خود هم باشند!
