قبل از جام ملت‌های آسیا ترکیب تیم ملی کشورمان برای تمام فوتبال دوستان مشخص بود. ترکیبی که در معدود بازی‌های تدارکاتی ما کمترین فرصت را برای هماهنگی و بازی کنار یکدیگر داشت. ترکیبی که همه آسیا از آن می‌ترسد و ما خیلی به موفقیتش امیدوار بودیم. این از خوشبختی فوتبال ماست که پتانسیل فردی چنین بالایی دارد. بازیکنانی که آنقدر خوب هستند که هیچکس نمی‌تواند از جایگاه خود در تیم ملی مطمئن باشد اما باز در دنیای فوتبال قانونی هست و آن ثبات در ترکیب اصلی شرط موفقیت درون زمین...
از ابتدای جام ملت‌ها تاکنون که ایران سه بازی برگزار و ۹ امتیاز ممکن را کسب کرده هنوز این ترکیب اصلی کنار هم قرار نگرفتند. ایران در هر مسابقه نسبت به بازی قبل تغییرات زیادی داشته و وقتی تیم ملی وارد زمین برای مصاف با امارات شد، دوباره ۶ تغییر نسبت به بازی قبل برابر هنگ کنگ داشت!
محرمی جای رضاییان، خلیل زاده جای حسینی، قلی زاده جای جهانبخش، سردار جای شهریار مغانلو، حاج صفی جای میلاد محمدی و عزت الهی جای روزبه چشمی. یعنی به نسبت بازی با هنگ کنگ فقط بیرو، کنعانی، قدوس، قایدی و طارمی در ترکیب ماندند. اما دوباره در نیمه دوم امیر با تعویض‌هایی که انجام داد، ترکیب اصلی را به زمین فرستاد تا فرصت بازی کنار یکدیگر را داشته باشند؛ رامین، جهانبخش و محبی آمدند.
این همان ترکیبی است که ما در مرحله حذفی و بازی مقابل بزرگان قاره برای کسب جام طلسم شده بعد از نیم قرن به آن دل بسته‌ایم و البته که این سه بازی فرصتی بود برای امثال قایدی که ارزش‌های خود را به عنوان اسلحه پنهان و تعویض طلایی به مربیان تیم ملی ثابت کنند.
