شاید وقتی در بیست دقیقه ابتدای بازی برابر هوادار آبی پوشان پایتخت با دو گل از حریف خود عقب افتاده بودند ترس و لرز و استرس و اضطراب در وجود اکثر استقلالی‌ها شروع به موج زدن کرد.. چون در طول فصل از شروع فصل تاکنون و حتی در فصل گذشته هم چنین شروع بدی در دقایق اولیه یک بازی را هرگز از تیم استقلال شاهد نبودیم.
به قول جواد نکونام این تیم در شروع بازی انگاری به یک خواب فرو رفته بود و همین موجب شد یک نتیجه عجیبی به دست بیاید، تیم استقلال در زمین خودی در کمتر از بیست دقیقه از حریف رده دوازدهمی خود با دو گل عقب بود و این هرگز نه معقول بود و نه باور کردنی و نه پذیرفتنی. حتی شکست در پایان نیمه اول هم برای بسیاری پذیرفتنی نبود و اگر چنین نتیجه ای بدست آمد باید نیمه دوم یک نیمه متفاوتی باشد و این چنین هم بود. استقلال در نیمه دوم با توپی پر وارد زمین شد، تیمی سرتاسر حمله، حملاتی که پر واضح بود که به گل خواهند رسید، حمله پشت حمله تا اینکه این دیواره دفاعی آنچنان خسته و متزلزل شد و گل‌های استقلال یکی پس از دیگری به ثمر رسیدند.
هر چند هنوز تنها هفت هفته از این فصل را سپری می‌کنیم و تا پایان فصل که چه عرض کنیم تا پایان نیم فصل هم زمان بسیاری باقی مانده است اما می‌توان با یک تحلیل گذرا اینگونه متوجه شد که تیم استقلال اگر با همین فرمان رو به جلو حرکت کند همچنان می‌تواند یکی از قدرتمندترین تیم‌های مدعی برای صدرنشینی و کسب جام باشد، استقلالی که به معنای واقعی هر روز بهتر از دیروز می‌شود و حتی اگر در جریان بازی گاه گداری عقب هم بماند می‌تواند از پس خود براید و تغییر نتیجه به سود خود را آموخته است.
محمود فخرالحاج| باشگاه خبرنگاران آزاد
