فدراسیون فوتبال سال‌هاست که این پروژه را دنبال می‌کند اما منظور از اقدام اجرایی که منجر به ورود این تجهیزات به استادیوم‌های ایران شود و یک باری هم که این کار در استادیوم آزادی انجام شد، حرف و حدیث‌های زیادی به همراه داشت.
خرید VAR یک معادله چند مجهولی نیست. اگر اراده خرید وجود داشته باشد یکی از راحت ترین کارهای دنیاست. حتی با وجود تحریم‌ها، چون به خوبی می‌دانیم با وجود تحریم‌ها هم خیلی از تجهیزات مورد نیاز وارد می‌شود. وقتی قرار نیست فدراسیون فوتبال در زمینه خرید تجهیزات کمک داور ویدئویی کاری انجام دهد، بهتر است با معرفی شرکت‌های طرف قرارداد با فیفا، باشگاه‌ها را مامور خرید کند و یک مدت زمان مشخص برای خرید و راه اندازی این تجهیزات در استادیوم‌ها تعیین کند؛ آن وقت به راحتی می‌تواند در زمینه آموزش داوران گام بردارد و در نهایت مجوز بهره برداری از این تکنولوژی در فوتبال ایران را از فیفا کسب کند.
بیشتر باشگاه‌های ایرانی ثابت کرده اند، با وجود بودجه‌های چند صد میلیاردی تا الزامی نباشد، کمتر برای زیر ساخت‌ها هزینه می‌کنند و راه ورود VAR این است که فدراسیون فوتبال این موضوع را الزام و مسئولیت خرید و راه اندازی آن را به باشگاه‌ها محول کند و خود تنها بر خرید و اجراء نظارت داشته باشد. این طوری با اشتیاق تیم‌ها برای راه اندازی کمک داور ویدئویی در فوتبال ایران به خصوص لیگ برتر کارها سریعتر به نتیجه می‌رسد.
