نسل جدید هواداری و یا فوتبالیست‌های ایرانی شاید به یاد نیاورد روزهایی که تیم ملی ایران در ورزشگاه آزادی بازی داشت و اتحاد و همدلی بین هواداران را دو بوقجی رقم می‌زدند، اوایل و قبل از حضور حسین عسکری بوقچی معروف پرسپولیسیها ، سکوهای ورزشگاه‌های بازی‌های پرسپولیس متعلق به محمد نایب عباسی بود، مردی که از دهه ۴۰ بوقچی شاهین و پرسپولیس بود و معروف بود به ممد بوقی. ممد بوقی به همراه سهراب بوقی آبی‌ها و کمی قبل تر از سهراب، حسن تارزان ، اختیار ورزشگاه را بدست می‌گرفت و انگیزه تشویق هواداران در ورزشگاه‌ها می‌شد.
یک پرسپولیسی خالص که در کنار این تیم به شدت به سپیدرود رشت علاقه داشت. کسی که به دلیل علاقه زیاد به فوتبال با هزینه شخصی به جام جهانی ۱۹۷۸ رفت تا مشوق بازیکنان تیم ملی ایران باشد، هر چند به آرزوی خود که تساوی با هلند بود نرسید و ایران آن بازی را با نتیجه سه بر صفر به حریف نامدار آن سالهای خود واگذار کرد.
نوع بوق‌های که کم کم از یک عدد به هجده عدد رسید، برای خیلی‌ها تعجب برانگیز بود، خارجی‌ها می‌گفتند برای دمیدن به این بوق‌ها نیاز به برق ۲۴ ولت است انسان نمی‌تواند با دمیدن به آن همچین صدایی تولید کند و یا آن مجله فرانسوی که گفته بود این همه بوق احتیاج به یکی دو عدد پمپ باد برای کار کردن دارد هر چند ممد بوقی اعتقاد داشت ریه‌های سالم و قوی اش از عهده بوق‌های بیشتر هم بر میاید.
این‌ها داستان مردی بود که به دلیل محبوبیت زیاد مورد مصاحبه رسانه‌ها قرار می‌گرفت و با عشق پرسپولیس زندگی کرد و در یکی از بازی‌های مهم پرسپولیس و بعد از گل دقایق آخر این تیم از خوشحالی سکته کرد و بالاخره در ۲۶ دیماه سال ۱۳۷۱ برای همیشه از دنیا رفت.
