قدم زدن رونالدو و جورجینا در خیابان‌های عربستان و حضور آن‌ها در شاپینگ‌های بزرگ و درندشت، نشانه‌ای از قدرت‌نمایی فوتبال آسیاست.

کشورهای حوزه خلیج فارس از جمله قطر که میزبان جام جهانی ۲۰۲۲ بود و متقابلا امارات و عمان، نشانه‌هایی شفاف از بلندپروازی را به نمایش می‌گذارند.

ژاپن، کره جنوبی و استرالیا هم که همیشه جایگاه خود را در آسیا حفظ کرده‌اند اما از همه جالب‌تر، عطش سیری‌ناپذیر سعودی‌ها در این وضعیت اقتصادی و شکوفایی این کشور است. رشد اقتصادی عربستانی‌ها که کشور هند را هم پشت سر گذاشته‌اند، آن‌ها را قانع به قرارداد رویایی رونالدو نمی‌کند. حالا دم به ساعت خبرهایی درباره حضور لیونل مسی اسطوره بی‌مثال فوتبال جهان در جمع سعودی‌ها شنیده می‌شود. همان‌طور که در ابتدا، خبر قرارداد رونالدو با النصر باورکردنی نبود، دیر یا زود ماجرای مسی هم در عربستان روشن خواهد شد.

از فوتبال ایران اما در این هجمه خبرهای سنگین در آسیا چه چیزی باقی می‌ماند؟ تقریبا می‌توانیم بگوییم هیچ!

فوتبالی که تماشاگرانش حق ندارند وارد ورزشگاه شوند، مشخص است چه حال و روزی دارد.

فوتبالی که زمین‌های تمرین و ورزشگاه‌هایش این وضعیت اسفناک را دارند، اصلا چه حرفی می‌تواند برای گفتن داشته باشد.

فوتبالی که تیم ملی آن سرمربی ندارد و زمان به اندازه کافی درباره مسائل مختلف تلف می‌شود، نباید هم خودش را با کشورهای عربی مقایسه کند.

فوتبالی که انبوهی پرونده در کمیته انضباطی فیفا دارد و همه پول‌هایش در ارگان‌های بین‌المللی فوتبال، بلوکه شده است چه کاری از دستش برمی‌آید.

فوتبالی که هنوز VAR ندارد و برای خرید و نصب آن به التماس می‌افتد، چقدر می‌تواند در معادلات فوتبال آسیا، نقش داشته باشد.

اوضاع پیچیده‌تر از این حرف‌هاست که بخواهیم خودمان را با آن‌ها مقایسه کنیم و بهتر است اساسا بیش از این، ذهن و روح شما را با این جور نوشته‌ها خسته نکنیم...