در ابتدای رقابت های این دوره جام جهانی اعلام شد که ایران با میانگین سنی نزدیک به ۲۹ سال در بین ۳۲ تیم حاضر در جام جهانی پیرترین تیم این دوره از مسابقات به شمار می رود.
کارلوس کیروش که در فاصله اندکی به آغاز مسابقات جام جهانی راهی تهران شد از شناخت کافی نسبت به بازیکنان شاغل در لیگ برخوردار نبود و البته به رسم و سنت همیشگی خودش اقبالی هم به استفاده از بازیکنان جوان و ستاره های لیگ برتر فوتبال ایران نشان نمی داد.
عدم انتخاب نفراتی مثل امید نورافکن، سامان فلاح، محمد محبی یا حتی دانیال اسماعیلی فر که از آماده ترین بازیکنان شاغل در لیگ هستند به خوبی نشان می داد که کیروش ترجیح می دهد به همان ترکیب سنتی جام ۲۰۱۸ اعتماد کند حتی اگر مثل سعید عزت اللهی، علی کریمی یا احسان حاج صفی از دوران اوج خودشان فاصله گرفته باشند.
این تصمیم کیروش البته ریشه در حمایت گروه بازیکنان محبوبش و نقش آفرینی کاپیتان های باسابقه تیم در بازگشت او به ایران داشت. طبیعتا کیروش نمی توانست بازیکنانی را که پیش از این با انتشار استوری علیه اسکوچیچ زمینه ساز برکناری مربی کروات و ورود مربی پرتغالی شده بودند از فهرست کنار بگذارد و به بازیکنان مستعد و جوان لیگ اعتماد کند!
همین تصمیم غیر فنی یکی از پاشنه های آشیل تیم ملی در جام ۲۰۲۲ شد. پایین آمدن مشهود کیفیت بازیکنان پا به سن گذاشته در مقابل جنگندگی و دوندگی بازیکنان جوان دو تیم انگلستان و آمریکا یکی از عوامل دو شکست تلخ تیم ملی در این رقابت ها بود.
در سوی دیگر به طور مثال هروه رنار تمامی ۲۶ بازیکن مورد نظر خودش را از لیگ داخلی انتخاب کرد یا کشورهایی مثل کامرون و سنگال با میانگین سنی ۲۵ سال از جمله جوان ترین تیم های حاضر در جام نمایشی کاملا متفاوت و البته موفق از خود نشان دادند.
صعود از مرحله گروهی جام جهانی تاکنون برای فوتبال ایران اتفاق نیافتاده و این بار هم اتفاق عجیب و بی سابقه ای به شمار نمی رود اما موضوع نگران کننده برای فوتبال ایران استمرار این تفکر خصوصا با توجه به سوابق کارلوس کیروش و از دست رفتن فرصت برای بازیکنان جوان شاغل در لیگ خواهد بود که تجربه نشان داده در جام ملت ها نیز همچون دو دوره گذشته سرانجام و دستاوردی به همراه نخواهد داشت.
