پریسا غفاری؛ شهرزاد مظفر چهارسال است که در کویت است موفقیتهای خوبی هم در این زمینه با تیم ملی فوتسال زنان این کشوربدست آورده که بدنبال آن با تمدید قراردادش روبرو شد. اما این سرمربی با اینهمه انجام کار حرفه ای هنوز دلش برای ایران تنگ می‌شود. سرمربی سابق تیم ملی فوتسال از شاگردانش که با آنها جام قهرمانی ۲۰۱۷ آسیا را بالای سربرده، می‌خواهد ایستادگی کنند و با عشق و علاقه با نابسامانی‌های روزگار مبارزه کنند تا برای انچه زحمت کشیدند آینده ای بسازند.
از کویت و موقعیت شغلی‌تان در آنجا بگویید؟
پیشنهاد کویت در برهه زمانی به دستم من رسید که قراردادم با تیم ملی ایران به پایان رسیده بود و از قهرمانی جام ملتهای آسیا به تهران برگشته بودیم.در ان مقطع اقداماتی برای تمدید قرارداد صورت نگرفت و من آزاد بودم در ضمن تلاشی هم از سوی آنها ندیدم.پس پیشنهاد خوبی رسید و سفری به کویت کردم و با بازدید از امکانات و برخوردی با مقامات فدراسیون این کشور داشتم به این نتیجه رسیدم که می‌توانم همکاری کنم. خوشبختانه در انجا با سیستم نتیجه گرا روبرو نیستم وکاری ریشه دار از من خواسته اند که آینده فوتسال این کشور را تامین کنم و در واقع چارچوب کاری من با آنها جور در آمد.
اقداماتی در ایران انجام دادید و ایران را در قاره کهن به قهرمانی رساندید فکر می‌کنید با همین اقدام‌ها کویت روزی قهرمان بشود؟
برای موفقیت در ورزش و جایگاهی به عنوان قهرمانی در آسیا مجموعه عواملی نیاز دارد. ما ممکن است در کویت امکانات داشته باشیم ولی ابزار لازم را نداریم. مهمترین آن بازیکن است. فدراسیون کویت از خودش چیزی ندارد حتی در سالنهای اجاره ای تمرین می‌کنیم. ولی از نظر سخت افزاری بسیارعالی است. جمعیت کویت یک میلیون و ۲۰۰ هزارنفر است که ۵۰ درصدش بانوان هستند. از آن تعداد چه تعداد رده‌های سنی پایین دارند وحالا چند نفر ورزشکار و علاقمند به ورزش هستند یا فوتسال بازی می‌کنند؟ پس مشخص است از نظر نیروی انسانی با مذیقه روبرو هستیم.پس عوامل قهرمانی هنوز فراهم نیست. باید ورزشکارانشان را از ۱۰ سالگی زیر نظر بگیرم تا در ۱۰ سال آینده بتوانند قهرمانی را برای کشورشان به ارمغان بیاورند.
مظفر در ایران همیشه اول بوده، آیا در کویت شده زمانی گفته باشید خسته شدم ؟
خسته می‌شوم. روزهایی بوده که تلخ بوده آنهم بدلیل نتایجی که کسب کردم نه برای مسیری که انتخاب کرده ام.من از زمانی که به انجا رفتم هدفم مشخص بود و می‌دانستم هزینه دارد.شاید نتایجی بگیرم که هیچ وقت در طول دوران ورزشی ام در ایران خوابش را نمی‌دیدم که بالای سر تیمی‌باشم این نتایج ضعیف گرفته باشم. البته همه اینها بخشی از ماجراجویی‌های من است. اگر می‌خواهید هدفی را بسازیم باید پای آن بایستیم.می‌دانستم کار سخت و صبوری فراوان می‌طلبد.ولی حمایت فدراسیون و پیشرفت در مسیر مرا خوشبین و آرام کرد.هنوز هم فکر می‌کنم آینده بهتری پیش روی ماست. انسانهای برتر به دنبال بهترین‌ها هستند و ایران به وجود شما نیاز دارد. شده به این مساله فکر کنید چرا نمی‌توانم با شاگردان و بازیکنان ایرانی این مسیر را سپری کنم. روزی نیست که به این مساله فکر نکنم.همه من را می‌شناسند من عاشق ایرانم. اگر بدانم بتوانم کمکی به بازیکن و یک مربی داشته باشم که ایران را سرزبانها بیاندازد حسی به من می‌دهد که قابل وصف نیست. حقیقتی است که در ۱۵ ،۱۶ سال مربیگری در ایران کرده ام و چه بسا زمان‌هایی بوده که در باشگاهی کار کرده ام که دریافتی هم نداشته ام اما بازیکنانم را با دندان کشیدم. زمان‌هایی اسپانسر نبود و دربه در دنبال موقعیتی می‌گشتیم که تیمداری کنیم.آن هم در لیگی که رنگ آسایش به خود ندید. در سخت ترین شرایط تیم را حفظ کردم. لذت آن را هم برده ام.هر چند نباید نادیده گرفت که با همین بازیکنان و فدراسیون مربی ای شدم که اسمی‌دارد و مدیون کشورم هستم. اما بعد از این مدت به خودت میایی که چیزی تو دستت نیست. اینهمه زمان گذاشتی و فکر وذکرت فوتسال بوده و تنها از نظر روحی ارضا شده ای. دیگه وقت آن شده بود به جزبحث عشق و علاقه به بعد مالی زندگیت هم برسی.
دوری از خانواده بسیار مطرح است.در این مدت اذیت شدید؟
خیلی. دوری از وطن، ریشه و فرهنگت آزاردهنده است. اما مربیگری شغل بین المللی است و رفتن من هم باعث شد که جامعه جهانی روی مربیان ایرانی فکر کند و خواستار حضورشان باشند. به هر حال شغل مربیگری غیر قابل پیش بینی است و دوری از خانواده هم پیش میاد ولی سخت است.
در یک سال گذشته مادر عزیزتان را از دست دادید .فکر می‌کردید در این زمان کنار انها نباشید؟
کلا" از دست دادن پدر و مادر بدترین اتفاقات زندگیم بود. خیلی انسان خوش شانسی بودم که بهترین والدین را داشتم وهمیشه مدیون انها هستم که زندگی خوبی به من دادند. روزی نیست به آنها فکر نکنم. همیشه در کنارخودم احساسشان می‌کنم. الان هم که نیستند راهنمای من هستند.
کرونا ورزش جهان را تحت تاثیر گذاشت. برای رشته فوتسال بیشترین تاثیر را گذاشت.دلیل آن چیست؟
در یک کلمه عدم مدیریت صحیح.من دوست ندارم به شخص اشاره کنم.در فدراسیون فقط یک نائب رئیس نیست که برای بانوان باید تصمیم گیری کند. ولی تیمی‌که دوسال پشت سرهم قهرمان می‌شود آیا لیاقت حمایت ندارد؟ می‌شود یک تیم از رشته‌های توپی مثال بزنید در بانوان که مقام قهرمانی آورده باشد؟ نداریم ولی چرا تیم فوتسال رها شده و گناه آن چیست؟ در ۲۰۱۵ و ۲۰۱۷ قهرمان شدیم انتظار اینهمه استقبال از سوی مردم نداشتم. چرا پس این تیم رها شود اگر پاسخ این است که مسابقات قهرمانی آسیا لغو شده است پاسخ صحیح نیست. ما همیشه دنبال فرصت می‌گشتیم که به استعدادسازی بپردازیم و در این پنج سال چه کردید؟
اگر حمایت‌ها در ان مقطع از شما صورت می‌گرفت، می‌ماندید یا دیگر زمانی بود که باید جای جدیدی را تجربه می‌کردید؟
واقعا نمی‌دانم. شاید حمایت همه جانبه ای می‌دیدم و پیشنهاد مالی خوبی داشتم، ایران می‌ماندم. ولی نه صحبتی شد و نه قرارداد خوبی داشتم که تمایل زیادی به ماندن داشته باشم.به هر حال ایران را ترجیح می‌دادم.
حتما پیگیر لیگ هستید. ارزیابی‌تان چیست؟
از همان زمانی که در لیگ ایران بودم؛ پیشنهادهایی داشتم. یک لیگ خوب مولد هم باید باشد و بازیکن خوب تولید کند. لیگی که نتواند چند بازیکن خوب به تیم ملی معرفی نکند اشکال دارد. به نظرم بخشی از ان مربوط به بازیکن و مربی می‌شود. اما بخش دیگر ان سخت افزاری که شامل قراردادها،اسپانسرها و امکانات است. ولی اینجا یک گپ هم وجود دارد. ما لیگ جوانان نداریم. محدوده سنی بازیکنان بالا رفته است و ۱۴ تیم مطرح چگونه این بازیکنان را در خود جای داده است. متاسفانه بازیکن برای دیده شدن باید به لیگ برتر خودش را برساند. ولی نداشتن کار سیستماتیک مشکلات عدیده ای ایجاد می‌کند. ضمن اینکه نظام استعدادیابی مناسبی نیز نداریم.
پخش‌های تلویزیونی تاثیر زیادی در جذب اسپانسر دارد.در کویت همانند ایران مشکلات پخش وجود دارد؟
کویت همانند ایران یک کشور اسلامی‌است و یکسری اعتقادات مذهبی دارند. در سال اول پخش اینستاگرامی‌داشتند و تنها فینال از تلویزیون پخش شد.جایی که مردم فهمیدند لیگی دارند و جذب سالنها شدند. مردم کویت ورزش دوست هستند. بخصوص فوتبال و فوتسال. برای ما خیلی تعجب برانگیز بود در فینال پارسال رئیس فدراسیون و نایب رئیس مجلس برای تماشا آمدند و تمام سالن را هواداران پرکرده بودند. در هر صورت برای برخی مسائل باید فرهنگ سازی شود. یک نکته جالب بگویم ما برای جام غرب آسیا به عربستان رفته بودیم. در بازی افتتاحیه از بازی ما و عربستان از دور فیلمبرداری کردند. اما وقتی علت آن را پرسیدم گفتند نمی‌خواهیم چون اولین بازی بانوان عربستان است حساسیت زا شود. اما به مرور بازیها آهسته اهسته فیلمبرداری را جا انداختند. پخش تلویزیونی در ایران هم حلقه مفقود شده ورزش بانوان است. الان همه اسپانسرها دنبال دیده شدن هستند. تیمهای ملی ما به خارج از ایران می‌روند و بازیهایشان پخش تلویزیونی می‌شود. پس باید کم کم این مساله را در کشور جا بیاندازیم.
