پریسا غفاری
لیلا حیدری رکابزن مشهدی تیم ملی، نخستین مدال تاریخ دوچرخه‌سواری پیست زنان ایران را به دست آورد. تنها رکابزن رده سنی جوانان کشورمان در مسابقات تایم‌تریل انفرادی ماده ۵۰۰ متر به مدال برنز دست پیدا کرد که تاکنون هیچ یک از دختران ایرانی نتوانسته بودند در مسابقات پیست آسیا برای کشورمان مدال بگیرند گرچه این اتفاق پیش‌تر در بخش جاده و کوهستان رخ داده بود.
حیدری جوان در مسیر خود ۵ رقیب داشت و پس از دوچرخه‌سواران کره جنوبی و هند از خط پایان گذشت تا آغازی برای آینده روشنش باشد. او معتقد است: «این مدال اول راهی است که برای خود انتخاب کرده‌ام. بدنبال مدال آسیا در بزرگسالان، جهانی و المپیک هستم. هر چند رسیدن به تمامی این اهداف کار سختی است ولی تمامی تلاشم را می کنم تا به آن دست پیدا کنم.»
از سطح مسابقات هند بگویید؟
رقابت‌ها در سطح بسیار بالایی برگزار شد. رقبای زیادی حضور داشتند که سرسخت بودند. خیلی خوشحالم که توانستم این مقام را کسب کنم.
با کدام رکابزنان رقابت سخت‌تری داشتید؟
کره جنوبی، مالزی، هند و ازبکستان رقبای اصلی من در این دوره بودند. من نیز با وجود دوری دوساله از میادین تلاش خود را کردم تا بتوانم جایگاه مناسبی را کسب کنم.
هدف‌گذاریت برای چه سکویی از آسیا بود؟
همیشه فکر می‌کردم نتیجه بهتری می‌گیرم. ولی هنوز در چنین سطحی مسابقه نداده بودم. تازه فهمیدم که برای رسیدن به هدفت چقدر باید سخت کار کنی!
چند سال بود که مسابقه رسمی نداده بودید؟ آیا کرونا تاثیر خود را بر ورزش دوچرخه‌سواری نگذاشته بود؟
دو و سه سالی بود که بخاطرکرونا نه تنها در ایران بلکه در میادین مختلف آسیایی و جهانی مسابقه‌ای در پیست برگزار نشده بود. البته رکابزنان جاد ه و کوهستان تورنمنت‌های مختلف داشتند ولی برای ما دوچرخه‌سواران پیست کار سخت‌تر شد. ولی تمام تلاشمان را کردیم تا به مدال برسیم و نمایش خوبی داشته باشیم. خود من یک سال از عمرورزشی‌ام را از دست دادم. در دوره بعد باید به رده بزرگسالان بروم.
الگوی ورزشی‌ات کیست؟
تابحال بهش فکر نکردم. چهار، پنج سالی است که بطور مداوم صبح و عصر رکاب می‌زنم. به غیر از اردوی ملی، در مشهد زیر نظر مربی خودم آقای ابوحیدری تمرین می‌کنم.
کار در تیم ملی چگونه است؟
خیلی مشکل است. همه نگران نگاه‌ها و انتظارات بالای جامعه هستیم. اگر این فشار روی تک تک ما نباشد براحتی و آرامش می‌توان کار کرد.
شرایطی فعلی فدراسیون دوچرخه‌سواری از لحاظ اقتصادی چگونه است؟
چند سالی اوکی بود. اما در شرایط فعلی اقتصادی و سه سالی است که حتی نتوانسته‌ام دوچرخه‌ام را عوض کنم. برای شرکت در مسابقات آسیایی هند از کرمان‌موتور باشگاهی که در آن رکاب می‌زنم، دوچرخه قرض کردم. البته این دوچرخه تا زمان پایان مسابقات لیگ که اواخر تیرماه هست در اختیار من می‌ماند.
وضعیت قراردادهای شما چگونه است؟
بهتر است از این موضوع بگذریم(با خنده).
لیلا حیدری دوست دارد لژیونر شود؟
اگر شرایط اوکی باشد بله، ولی بیشتر دوست دارم کنار خانواده و در لیگ خودمان رکاب بزنم.
خانواده از شما در ورزش قهرمانی حمایت می‌کند؟
همه زحمات من به گردن آنهاست. تمام هزینه‌ها را هم شخصی انجام دادم و در دوران بدنسازی فقط با کمک‌های مالی پدرم توانستم این دوره را بگذرانم.
برای مدرسه‌ات با مشکل روبرو نشدید؟
متاسفانه اصلا نتوانستم در کلاس‌ها و امتحانات شرکت کنم و حالا نمی‌دانم چه اتفاقی خواهد افتاد.
آرزوی حیدری در ورزش قهرمانی چیست؟
آرزوی من مدال‌های خوشرنگ آسیا، جهانی و رفتن به المپیک است. امیدوارم به آن برسم. در ضمن می‌خواهم از کادر فنی، فدراسیون و نائب‌رئیس فدراسیون تشکر کنم که من را خیلی همراهی کردند.
