داوید دخئا این هفته به خانه برمی‌گردد و می‌گوید بیشتر خودش را منچستری می‌داند تا مادریدی.

با یک دهه ماندن در اولدترافورد جای تعجب نیست که چنین احساسی داشته باشد. او آماده برگشتن به زادگاهش می‌شود و باشگاهی که همه چیز از آن شروع شد: اتلتیکومادرید.

دخئا می‌گوید: «از اینکه در مادرید دنیا آمدم خوشحالم اما در نهایت این فقط یک شهر است. اکنون اما احساس می‌کنم اهل منچستر هستم. احساسم مانند بقیه منچستری‌ها است. جایی که دوستت داشته باشند و از تو استقبال کنند خانه‌ات است. سال‌های زیادی‌ست که اینجا هستم و بدیهی است که هرچیزی می‌تواند در زندگی و در دنیای فوتبال اتفاق بیافتد. اما صادقانه بگویم خودم را از منچستریونایتد دور نمی‌دانم.»

با این حال چهارشنبه شب برای شماره ۱ یونایتد در دیدار بزرگ یک‌هشتم نهایی لیگ قهرمانان چالش احساسی بزرگی رخ خواهد داد. این بازیکن ۳۱ ساله به سایت یوفا می‌گوید: «البته که دارم به خانه برمی‌گردم به باشگاهی میروم که به من فرصت داد تا چیزی بشوم که امروز هستم. اما این فقط مسابقه است. همه می‌خواهند خوب بازی کنند و برنده میدان شوند. لیگ قهرمانان است. طبیعتاً برای اتلتیکو بهترین‌ها را آرزو می‌کنم، اما نمی‌دانم این واقعیت را که قرار است با آن‌ها بازی کنیم به فال نیک بگیرم یا نه. همه برای برنده شدن به آنجا می‌روند، به ویژه من.»

از جایی به جای دیگر

منصفانه است که بگوییم از او در واندا متروپولیتانو استقبال گرم‌تری نسبت به الندرود خواهد شد. ایستادن در مقابل هواداران متخاصم خانگی برای آن ۹۰ دقیقه زیر باران روز یکشنبه چیزیست که حتی در دوران حرفه‌ای خود با شیاطین سرخ تجربه نکرده بود. برای دخئا همه چیز در ویسنته کالدرون مادرید شروع شد.

به یاد می‌آورد که به سرعت به شهرت رسید، اولین بازی خود را در ۱۸ سالگی انجام داد و موفقیت بزرگی در قهرمانی لیگ اروپا مقابل فولامِ روی هاجسون در سال ۲۰۱۰ و سوپرکاپ اروپا مقابل اینتر کسب کرد. مصدومیت شماره یک آن زمان روبرتو و آمدن سرمربی کیکه سانچس فلورس این شانس را به او داد تا از نوجوانی دستکش دروازه‌بانی در دستانش باشد. دخئا ادامه در این باره می‌گوید: «من همیشه به خودم ایمان داشتم. خیلی تمرین می‌کردم و سعی داشتم خودم را ثابت کنم. به خودم می‌گفتم من اینجام، شاید جوان باشم اما به اندازه کافی خوب هستم. خوش‌شانسی من و بدشانسی روبرتو بود که مصدوم شد و فرصت بزرگی برای من پیش آمد. وقتی کیکه آمد تیم تغییر کرد. بازی‌ها را یکی پس از دیگری می‌بردیم، و موقعیتی پیش آمد و من و آسنخو هردو آماده بودیم و او من را انتخاب کرد. من تقریباً در تمام بازی‌ها حاضر شدم. به فینال لیگ اروپا رسیدیم و پیروز شدیم. به فینا کوپادل‌ری هم رسیدیم اما شکست خوردیم. سپس سوپرجام یوفا را مقابل تیم بزرگ اینتر به‌دست آوردیم.»

تاثیر فرگی

او در رادار سرالکس فرگوسن بود و فرگی در ژوئن ۲۰۱۱ رکورد نقل و انتقالات بریتانیا را برای دروازه‌بان ۱۸٫۹ میلیون پوندی پرداخت کرد. روزهای اولیه پر از استرس بود، هیکل لاغر و بی‌تجربگی او در لیگ برتر باعث شد تا برای کنار آمدن با بازی فیزیکی انگلیسی‌ها خیلی تلاش کند. اما این شاهکار استادانه سرالکس فرگوسن بود که باعث شد تا دخئا در فصل دومش در سال ۲۰۱۳-۲۰۱۲ باور کند که موفق خواهد شد. دخئا در ای باره هم بیان می‌کند: «ما در خانه رئال مادرید بازی می‌کردیم. فرگوسن مرا به کنفرانس مطبوعاتی برنابئو آورد و به رسانه‌های بریتانیایی و رسانه‌های اسپانیایی و همه گفت که من استعداد خاصی دارم. دقیقاً به یاد دارم که چه گفت. او مرا با کودک نوپایی مقایسه کرد که اولین قدم‌هایش را برمیدارد. تلو تلو می‌خوری و بلند می‌شوی، بازهم تلو تلو می‌خوری و بلند می‌شوی و سپس راه می‌روی. فرگوسن آن کنفرانس مطبوعاتی را با این جمله به پایان رساند که این پسر در حال راه رفتن است. فرگوسن کنار من نشسته بود و به جهان می‌گفت که چقدر به من باور دارد. من واقعاً احساس سربلندی می‌کردم.»

او تا کنون در ۴۷۳ بازی برای این باشگاه به میدان رفته و ۱۶۳ بار کلین‌شیت کرده است. تنها الکس استپنی آمار کلین‌شیت‌هایش برای یونایتد از او بیشتر است. فصل گذشته او جایگاه خود را برای مدتی به دین هندرسون داد. این فصلی بود که با از دست دادن آخرین پنالتی سرنوشت‌ساز دخئا مقابل ویارئال به پایان رسید. چهره او خیلی پریشان به نظر می‌رسید.

نبرد هندرسون

اوله‌گنار سولشائر تصمیم داشت با هندرسون شروع کند اما این بازیکن مبتلا به کووید شد. دخئا بسیار آماده بود. او اولین بازیکنی شد که سه بار پیاپی جایزه بهترین بازیکن ماه باشگاه را دریافت می‌کند. سنگربان اسپانیایی در ادامه بیان می‌کند: «احساس می‌کنم از همیشه آماده‌تر هستم. حس خیلی خوبی دارم. شاید برخی فکر می‌کنند چون سنم بالاتر رفته و در بازی‌های زیادی بازی کرده‌ام بهتر شده‌ام اما هنوز از نظر دروازه‌بانی جوان هستم. هنوز هرروز در حال یادگیری هستم، ۱۰۰ درصد خودم را در تمرینات ارائه می‌دهم و سالها و بازی‌های زیادی در پیش رو دارم.»

دخئا افتخارات فردی زیادی دارد. مشکل اینجاست که فقط یک مدال قهرمانی به‌دست آمده، جام حذفی فصل ۲۰۱۶-۲۰۱۵ و مدال برندگان جام لیگ از فصل ۲۰۱۷-۲۰۱۶. او یک مدال لیگ اروپا از آن فصل نیز دارد، اما ژوزه مورینیو برای فینال به سرخیو رومرو چسبید. برای بازیکنی با چنین پیشینه دور و درازی در باشگاهی به این بزرگی، چندان آمار جالبی نیست.

دخئا این را می‌داند، اما نقص دستگاه فاکس در آخرین مهلت نقل و انتقالات سال ۲۰۱۵ باعث شد تا نتواند افتخارات بیشتری به‌دست بیاورد. خطای سیستمی باعث شد تا مدارک به موقع نرسند و انتقال او به رئال مادرید کنسل شد. از آن زمان رئال سه قهرمانی لیگ قهرمانان و دو قهرمانی لالیگا به‌دست آورد. دخئا اما هرگز به این موضوع فکر نکرد، به هرحال، او منچستری است، نه؟