فرهاد اشراقی؛ راستش به طور دقیق نمی‌دانیم نهادهای نظارتی کجا هستند که یکسری از باشگاههای دولتی مثل آب خوردن به فوتبالیست‌ها پیشنهاد ۲۰ میلیارد تومانی می‌دهند؟ در شرایطی که مردم جلوی داروخانه‌ها صف بسته اند و گرانی بیداد می‌کند، در فوتبال پول‌هایی خرج می‌شود که با هیچ عقل و متر و معیاری جور در نمی‌آید. اینجا باشگاهها خصوصی نیستند که مثل منچستر سیتی و پاری سن ژرمن پولهای میلیارد دلاری بدهند. فوتبال ما کاملا دولتی است و باشگاه‌هایی هم که خصوصی هستند، فقط در ظاهر این اسم را یدک می‌کشند. اینکه بودجه تیم‌های دولتی چک شود و همه چیز شفاف در اختیار مردم قرار بگیرد، کمترین خواسته مردم از نهادهای نظارتی است.
متاسفانه به نظر می‌رسد که هیچ نظارتی در فصل نقل و انتقالات روی عملکرد باشگاهها وجود ندارد و دلال‌ها مثل هرسال مشغول جولان دادن هستند. دلالی که از بغل یک بازیکن ۲۰ میلیاردی حداقل ۴ میلیارد گیرش می‌آید، مشخص است که تنور این بازار آشفته را داغ می‌کند. اما سوال همیشگی مردم این است که مگر می‌شود یک باشگاه ۱۰۰ درصد دولتی برای جذب سه بازیکن ۶۰ میلیارد تومان هزینه کند؟ واقعاً این پول‌ها از کجا می‌آید و در این شرایط سخت اقتصادی مملکت چرا نباید هیچ نظارت و حساب و کتابی در باشگاههای دولتی فوتبال ایران وجود داشته باشد؟
