فرزانه فصیحی یک هفته برای از دست دادن رؤیای دویدن در المپیک، عزاداری کرد اما بعد از آن، باز هم گریه کرد، این بار از خوشحالی. با خبر سهمیه یونیورسالیتی ماده ۱۰۰ متر المپیک. خبری که فکر می‌کرد، خوابش را دیده اما خواب نبود. او می‌خواهد این اتفاق قشنگ را با بهترین نتیجه تمام کند، هر چند می‌داند کار راحتی ندارد. دونده سرعتی ایران، بعد از ۵۷ سال دومین زن دونده ۱۰۰ متر ایرانی است که به المپیک رسیده و از اتفاق در شهری می‌دود که سیمین صفامهر دویده. زنی که فصیحی دلش می‌خواهد قبل از سفر به توکیو او را ببیند یا تلفنی با او صحبت کند. 

تو بعد از ۵۷ سال سهمیه المپیک گرفتی و در توکیویی می‌دوی که سیمین صفامهر ۵۷ سال پیش در آن شهر می‌دوید. این اتفاق را به فال نیک می‌گیری؟

قطعاً این اتفاق برای خودم خیلی، خیلی جالب بود. اصلاً فکر چنین اتفاقی را نمی‌کردم. به نظرم خیلی وضعیت عجیبی است. من حالا چقدر دوست دارم که قبل از رفتن به توکیو، اگر صفامهر زنده باشد او را ببینم یا حتی تلفنی با او صحبت کنم. 

 چطور از سهمیه‌ات، باخبر شدی؟

خبر را کمیته ملی المپیک روی سایت گذاشته بود، وقتی که من خواب بودم. یکی از دوستان خوب من در کمیته ملی المپیک به من پیام داده بود که یک خبر خوب دارم. من بیدار که شدم پیام دوستم را دیدم و چون این مدت خبرهای بد زیاد شنیده بودم، پرسیدم خبر خوب یا بد؟ که جواب داد، خبر خیلی خوبی است و باید مژدگانی مرا بدهی. لینک خبر را برایم فرستاد و وقتی خبر را باز کردم و دیدم که المپیکی شده‌ام، فکر می‌کردم هنوز خواب می‌بینم. واقعاً همه چیز عجیب و غریب بود و یک دفعه‌ای شد. ثابت شد واقعاً تا خدا نخواهد اتفاقی نمی‌افتد. 

با از دست دادن مسابقه کازانف، فکرش را می‌کردی سهمیه بگیری؟

واقعیتش از المپیک ناامید شده بودم اما سریع برای اهداف بعدی برنامه‌ریزی کردم چرا که باید امتیاز جمع کنم. من چند مسابقه را از دست دادم و به همین دلیل شانسم برای سهمیه کم شده بود و حالا هم برای استراحت، به اصفهان آمده‌ام. 

تو ۲۶ روز تا المپیک فرصت داری، حالا چطور برنامه‌ریزی می‌کنی تا دوباره به پیک برگردی؟
حالا با سهمیه‌ای که گرفتم شرایطم تغییر کرده و باید برنامه‌هایم را تغییر دهم، با مربی‌ام هم صحبت کرده‌ام، بعد از مسابقه امروز در شهرکرد، طبق برنامه جدید، برای المپیک آماده می‌شوم. 

مربی صربستانی‌ات وقتی خبر سهمیه را شنید، چه واکنشی داشت؟

ما همیشه فکر می‌کنیم، خارجی‌ها خیلی سرد و بی‌تفاوت هستند اما مربی‌ام به محض شنیدن خبر سهمیه پا به پای من اشک شوق ریخت و مدام از من می‌پرسید، فرزانه مطمئنی؟ این رفتار او برای خود من هم خیلی جالب بود. او البته آدم مهربانی است و همه جوره کمک‌حال من بوده، طوری که حالا نظر من روی احساس و این مسائل تغییر کرده است. او بدون هیچ چشمداشتی کمک می‌کند. در واقع کار با او برایم تجربه خیلی متفاوتی بود. البته نه تنها مربی صربستانی‌ام که همه مربیان ایرانی‌ام، از مسعود رحمانی گرفته تا حامد احمدی و حتی خانم ارغنده، کاشف من، برای من مهربانی خرج کرده‌اند و گردن من حق دارند. به نظرم المپیک بابت زحمات یکی، دو ساله من نیست و نتیجه زحمت ۲۰ ساله‌ای است که من صرف کرده‌ام و هر سال را مدیون یک نفر بوده‌ام و خیلی‌ها در این راه به من کمک کرده‌اند. 

سهمیه یونیورسالیتی، همان وایلدکارت است؟

نه. من از کمیته ملی المپیک هم پرسیدم که گفتند سهمیه یونیورسالیتی است. 

سهمیه یونیورسالیتی به اسم می‌آید یا کشور؟ چه کسی درباره سهمیه تصمیم می‌گیرد؟

کمیته ملی المپیک و IOC، با بررسی نتایج من در مسابقات تصمیم گرفتند. خدا می‌داند که این دو سال نتایج من خیره‌کننده بود ولی واقعاً خودم هم هنوز دقیق نمی‌دانم و نمی‌خواهم حرفی بزنم که اشتباه باشد. 

آخر، بعضی‌ها معتقدند اگر قرار به حضور صرف در المپیک باشد، بهتر است یک ورزشکار جوان به توکیو برود. 

اگر من با ۲۸ سال سن پیر هستم! (با خنده)، پس الکساندر فیکیس ۳۵ ساله، دونده ۴۰۰ متر که برای پنجمین بار سهمیه المپیک گرفت و بعد هم بچه‌اش را بغل کرد، چه می‌شود؟ به طور حتم تصمیماتی که گرفته می‌شود، ساده نیست و هزارتا اتفاق و نگاه پشت آن هست. 

خودت چه فکر می‌کنی؟

من در این مدت زحمت زیادی کشیدم اما کنسلی مسابقات، دست من نبود. پارسال ورودی مسابقات جهانی داخل سالن را گرفتم و امسال هم تکرارش کردم. این مسئله اتفاق کوچکی نیست و در کنارش سه بار رکورد ملی و یک بار هم رکورد باشگاهی را زدم. من دوست داشتم طلای آسیا را بگیرم و رؤیایم دویدن در فینال جهانی بود. 

برای المپیک، چه برنامه‌ای داری؟

قرار است، در جلسه آنلاین با مربی و اکیپ صربستانی که دارم، با صحبت درباره برنامه‌ام، هدفم برای المپیک را مشخص کنم. اینکه قرار است چه اتفاقی را رقم بزنم اما من می‌دانم می‌خواهم بهترین خودم باشم چرا که می‌دانم رقابت در دوومیدانی المپیک، آن هم ماده ۱۰۰ متر، اصلاً کار آسانی نیست. باید واقع‌بین باشیم اما می‌خواهم در چند روز مانده تا مسابقات با تمرکز تمرین کنم. خیلی‌ها فکر می‌کردند، سهمیه جهانی امکان‌پذیر نیست اما من این کار را انجام دادم. حالا هم می‌گویم می‌خواهم بهترین نتیجه را بگیرم.

دوست داری کنار کدام دونده ۱۰۰ متر بدوی؟

شلی آن فریزر، دونده جامائیکایی که مثل من ریزنقش است. دویدن کنار این اسطوره و بقیه برترین‌ها حس فوق‌العاده‌ای دارد. 

تو نهمین سهمیه بانوان در المپیک را گرفتی، نظرت راجع به بقیه چیست؟

خیلی خوشحالم کنار این بزرگان به عنوان عضو کوچکی قرار گرفته‌ام. همه آنها استحقاق المپیکی شدن را داشتند و ان‌شاءا... بهترین نتایج را بگیرند.