تیم ملی بسکتبال سه‌نفره زنان در نخستین تجربه حضور خود در رقابت‌های انتخابی المپیک نتوانست به نتیجه درخورتوجهی دست پیدا کند. آسمان‌خراش‌های ایرانی در این مسابقات با تیم‌های ژاپن، تایلند، اوکراین و استرالیا هم‌گروه بودند که در هر چهار دیدار مغلوب حریفان شدند. «21 بر 4»، «21 بر 20»، «17 بر 7» و «22 بر2» نتایجی بود که بسکتبالیست‌های کشورمان به ترتیب برابر این تیم‌ها کسب کردند. شاگردان نیکا بیک لیک لی با حذف از این پیکارها شانس کسب سهمیه المپیک توکیو را از دست دادند. سه تیم اول این مسابقات جواز صعود به بازی‌های 2020 را می‌گیرند. البته ملی‌پوشان سه‌نفره یک فرصت دیگر برای المپیکی‌شدن دارند و آن رویداد گزینشی مجارستان است؛ اما از آنجا که بسکتبالیست‌های زن ایران با رقبا اختلاف زیادی دارند بعید است که بتوانند در این میدان هم کاری از پیش ببرند. در مجارستان تنها یک سهمیه توزیع می‌شود که به تیم اول تعلق می‌گیرد. با همه اینها اگرچه از ابتدا پیش‌بینی می‌شد تیم سه‌نفره زنان به خاطر نداشتن تجربه کافی و نبود امکانات لازم نمی‌تواند حرفی برای گفتن داشته باشد؛ اما عملکرد ضعیف‌شان مورد نقد منتقدان قرار گرفته است.

شادی عبدالوند، عضو تیم ملی سه‌نفره بسکتبال بانوان، درباره عملکرد این تیم به می‌گوید: «ما از همان روز اولی که برای رقابت‌های انتخابی اتریش آماده شدیم، می‌دانستیم که چه کار سختی داریم. بیشتر بازیکنانی که در این مسابقات شرکت کردند، جزء ستاره‌های بسکتبال کشورهایشان در تیم سه به سه هستند؛ اما ما نفراتی بودیم که از تیم پنج‌نفره به تیم سه‌نفره آمدیم. بیشتر از یک سال است که اصلا دست‌مان به توپ سه به سه نخورده بود. به خاطر کرونا همه اردوها تعطیل بود و سرجمع با یک ماه اردو که در شش جلسه تمرین خلاصه شد، راهی اتریش شدیم. رقبای ما حداقل شش ماه در اردوی آماده‌سازی بودند و در تورنمنت‌های تدارکاتی زیادی شرکت کردند؛ اما ما مستقیم از خانه‌های‌مان به میدان مسابقه آمدیم. متأسفانه انتقادها اصلا منصفانه نیست. بسکتبال سه‌نفره تازه برای اولین دوره است که به جمع بازی‌های المپیک اضافه شده است. ما همین که توانستیم در یک جنگ نابرابر با حریفان مجوز شرکت در رقابت‌های انتخابی را بگیریم، کار بزرگی را انجام دادیم و من از این بابت خوشحالم».

شاید اگر ویروس کرونا با حضور سرزده‌اش ورزش دنیا را غافلگیر نمی‌کرد و مسئولان فدراسیون بسکتبال ایران قدری بیشتر به این دختران توجه می‌کردند، آنها نمایشی بهتر از این از خود ارائه می‌دادند. فریده شجاعی، نایب‌رئیس فدراسیون بسکتبال در امور زنان، بعد از باخت‌های سنگین این تیم در اتریش صراحتا به این موضوع اشاره کرد که فدراسیون اصلا برنامه برای تیم بانوان نداشته و فقط برنامه‌اش برای المپیک پنج‌نفره مردان بوده است.

عبدالوند ادامه می‌دهد: «اگر واقعا تبعیض جنسیتی در فدراسیون بسکتبال است؛ پس چرا ما را به این رقابت‌ها اعزام کردند که با این انتقادها مواجه شویم. ما با دست‌های خالی به اتریش آمدیم. حتی یک سرپرست هم نداریم. چهار بازیکن هستیم به‌اضافه سرمربی تیم. همه تیم‌ها حداقل پنج، شش نفر همراه دارند. از مربی گرفته تا سرپرست و ماساژور و بدن‌ساز. اینجا اگر برای ما اتفاقی بیفتد کسی نیست که به دادمان برسد. اگر شرایط بخواهد به همین شکل پیش برود، بهتر است مسئولان ما را دیگر اعزام نکنند. ما وقتی هیچ بازی تدارکاتی نداریم، هیچ تیم خارجی به ایران نمی‌آید، معلوم است که پیشرفت نمی‌کنیم. بازیکنان خارجی فیزیک بدنی‌شان کاملا با ما فرق دارد و بدن‌های قوی و محکمی دارند. آنها حتی برنامه تمرینی با بسکتبالیست‌های مرد دارند؛ اما ما فقط خودمان با هم بازی می‌کنیم. ما سه سال پیش در حالی با استرالیا بازی کنیم که این تیم هنوز دست‌نخورده بود و ترکیبش همان بود؛ اما ما در مقابل تیمی بودیم که هیچ‌کدام نسبت به هم شناخت کافی نداشتیم. من با معصومه اسماعیل‌زاده اصلا در مسابقات داخلی هم هم‌تیمی نبودم که از بازی‌اش شناخت داشته باشم. فقط شش بار در اردوها با هم تمرین کردیم. بازیکنانی که سه، چهار سال است در یک تیم تمرینات منسجم و از هم شناخت دارند، معلوم است که کار کیفی ارائه می‌دهند. ما همه از تیم پنج‌نفره آمدیم و با یک ماه تمرین به مصاف رقبای جهانی رفتیم».

او در پاسخ به این سؤال که واکنش تیم‌های اروپایی به باخت‌های ایران در این مسابقات چه بود، گفت: «واکنش خاصی نداشتند. آنجا همه تیم‌های سرشان به کار خودشان بود. به‌هرحال همه چیز معلوم بود ما نسبت به سال سه سال پیش که در جام جهانی هلند شرکت کرده بودیم، خیلی پسرفت داشتیم».

عضو تیم ملی بسکتبال سه‌نفره بانوان ایران درباره مسابقات مجارستان نیز می‌گوید: «ما فردا از اتریش به مجارستان می‌رویم. مسابقات هفته آینده برگزار می‌شود. می‌خواهم به همه منتقدان بگویم که آنجا هم از ما انتظار هیچ بردی نداشته باشند. همه تیم‌ها برای کسب سهمیه می‌جنگند؛ اما ما برای کسب تجربه می‌رویم».