به گزارش خبرورزشی، ابتدای لیگ نوزدهم بود که جونیور براندائو به پرسپولیس آمد. مهاجمی که بعد از عملکرد ناامیدکننده‌اش در لیگ برتر معلوم شد گزینه نهم کالدرون برای پیوستن به پرسپولیس بود، اما مدیران سرخپوشان با آخرین گزینه به توافق رسیدند. نمونه قبل از آن در پرسپولیس، مانوئل ژوزه بود. در بین ۳ گزینه هیئت مدیره آن زمان برونو متسو فرانسوی، گابریل کالدرون آرژانتینی و مانوئل ژوزه پرتغالی بودند که پروین می‌گفت ژوزه کمترین شانس را دارد، اما او سرمربی شد.

در فوتبال ایران انتخاب آخرین گزینه در بین گزینه‌ها به امری طبیعی تبدیل شده است. به گفته مهدی تاج گزینه‌های هدایت تیم ملی بعد از کی‌روش مربیانی، چون لوران بلان، لوپتگی، هروه رنار، دالیچ، برانکو، هیرو و... بودند، اما آخرین گزینه مارک ویلموتس بود. مربی بلژیکی که هیچ پیشنهادی نداشت، با کمال میل به ایران آمد و سرمربی تیم ملی شد. اصلاً ضعیف‌تر از ویلموتس در لیستی که تاج نام برد، نداشتیم. قرارداد با اسکوچیچ هم از این قاعده پیروی می‌کند و گزینه آخر هدایت تیم ملی را برعهده گرفت. مدیران فوتبال ایران سنگ بزرگ برداشتند؛ نام زیدان، کلینزمن و مورینیو را وسط کشیدند و از قدیم گفته‌اند سنگ بزرگ نشانه نزدن است. بعد از کلی مربی درجه یک، وقتی می‌بینند هیچ فرصتی باقی نمانده، یک گزینه ارزان و دم‌دستی را می‌آورند و از پیروزی بزرگ حرف می‌زنند، در صورتی که در باقی مذاکرات شکست خوردند و هیچ راه دیگری نداشتند.