به گزارش خبرورزشی، زمان زیادی بود که به نظر می‌رسید در ورزش گلف راهش را گم کرده ولی یک‌شنبه تایگر وودز در سن ۴۲ سالگی دوباره جای اصلی اش در این ورزش را پیدا کرد؛ قله. او بعد از ۴ فصل فاجعه‌آمیزی که به دلیل درد کمر در دنیای گلف سپری کرده بود، توانست تاریخی‌ترین «کامبک» را به نام خودش ثبت کند و «تور چمپیون‌شیپ»، باشکوه‌ترین رقابت‌های گلف دنیا را به دست بیاورد.
مثل اغلب مسابقاتی که در دنیای گلف داشته، وودز نشان داد آدمی نیست که کارش را نصف و نیمه رها کند؛ او این رقابت‌های ارزشمند را برد تا به ۵ سال خاموشی اش در سطح اول ورزش پایان دهد. بردن رقابت‌های آتلانتا بدون تردید بردن مهمترین رقابت‌های فصل است، چون او در تقابل با ۳۰ نفر از برترین ورزشکاران رشته گلف حرفه‌ای آمریکا (PGA) به این مهم رسید.
وودز حالا هشتادمین عنوان PGA را در جیب دارد و در فاصله یک قدمی رکورد هموطنش سم اسنید قرار گرفته؛ با این حال فعلاً باید خیلی سریع از این رقابت‌ها دل بکند و با بستن چمدان‌هایش راهی پاریس شود تا در رقابت‌های رایدر کاپ به میدان برود.
از صفر تا صد
اگر زمان به ۹ ماه قبل برگردد کسی باور نمی‌کرد که ۹ ماه بعد، تایگر وودز بتواند چنین کار‌های مهمی را انجام بدهد؛ حتی افراطی‌ترین هواداران گلف هم نمی‌توانستند چنین چیزی را پیش‌بینی کنند. وودز ژانویه ۲۰۱۸ دوباره به زمین‌های سبز گلف بازگشت؛ پس از بار‌ها بازگشت بی‌حاصل به زمین و البته پس از انجام ۴ عمل جراحی روی کمرش. با آن شرایط حتی خود وودز که از او به عنوان بزرگترین گلف‌باز تاریخ یاد می‌کنند هم نمی‌توانست تصور کند ۹ ماه دیگر اتفاقات شیرینی در زندگی حرفه‌ای اش رخ می‌دهد. «وقتی می‌خواستم با تمام وجودم به توپ ضربه بزنم عمیقاً دلهره داشتم. پزشکان به من گفته بودند شرایط برای بازی کردن مجددم اوکی است ولی نیاز به زمان بود تا اعتماد به نفسم را دوباره به دست بیاورم. این موضوع زمان زیادی برد، چون نمی‌خواستم دوباره مصدوم شوم؛ نمی‌خواستم دوباره درد را احساس کنم».
استعداد خارق العاده
بعد از بازگشت از مصدومیت او توانست خیلی زود دوباره مهارت‌هایش را نشان دهد. ابتدا در «والسپر چمپیون‌شیپ» درخشید و عنوان دومی را در ماه مارس به خودش اختصاص داد. او با موفقیت در بریتیش اوپن دوباره تبدیل به همان «ببر» شد ولی بعد رفته رفته از روز‌های خوبش دور شد و در دو مرحله بعدی رقابت‌های گلف در لیگ PGA در ماه اوت ناموفق نشان داد. با این اوصاف وودز حتی قبل از اینکه روز یک‌شنبه به عنوان قهرمانی برسد، سال ۲۰۱۸ را یکی از بهترین فصل‌های حرفه‌ای اش توصیف کرد. «چیزی که این موفقیتم را برجسته می‌کند بازگشتن به دنیای حرفه‌ای و سطح بالا بعد از جراحی کمرم است. افراد کمی فکر می‌کردند رسیدن به موفقیت برای من، دوباره ممکن است. راستش را بخواهید در خواب هم فکر رسیدن به جایگاه کنونی‌ام را نمی‌کردم». همین عملکرد خارق العاده کافی است تا نشان داده شود وودز گلف‌باز خاصی است. او همان کسی است که به تنهایی نگاه‌ها به گلف را تغییر داد؛ چیزی شبیه به کاری که راجر فدرر در دنیای تنیس کرده است. در همان میانه‌های دهه ۹۰ که وودز کارش را در گلف شروع کرد، نشان داد استعداد عجیبی در این رشته دارد. با استفاده از نیروی جوانی و ترکیب نژادی (پدرش سیاهپوست و مادرش آسیایی است) خیلی زود مرز‌های موفقیت را به روی خودش باز کرد. سبک بازی شجاعانه اش و فیزیک بدنی خاصش کاملاً استایل لازم برای یک گلف‌باز حرفه‌ای را به او داده بود؛ مخلوطی فوق العاده و مهیج که همه را به وجد آورده بود؛ به ویژه اینکه او قهرمان هم شد؛ سریع و زیاد.
عبور از بیابان
بین سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۸ وودز سلطان مطلق ورزش گلف بود؛ او ۱۴ عنوان گرنداسلم را به نام خودش ثبت کرد و فقط ۴ تای دیگر نیاز داشت تا به اسطوره گلف جک نیکلائوس برسد؛ مردی که می‌گفتند درست مثل خود وودز از دنیای دیگری وارد این رشته شده است. بعد از ۲۰۰۸ بود که سقوط تایگر فرا رسید. سال ۲۰۰۹ برملا شدن روابط غیرمتعارف او با زن‌های زیادی، زندگی حرفه‌ای و شخصی اش را به هم ریخت. همسرش، الین نوردگرین، مدل معروف سوئدی که دو بچه هم داشتند، از او طلاق گرفت و رهایش کرد. اسپانسر‌ها هم وادارش کردند هرطور شده در نشستی رسانه‌ای و عمومی بابت اشتباهاتی که کرده عذرخواهی کند؛ چهره اش خدشه‌دار شد و زندگی حرفه‌ای اش به ناگاه متوقف شد. او سقوط کرد ولی تسلیم نشد.
درد کمر
به ۴ سال زمان نیاز بود تا او دوباره مرد شماره یک دنیا شود؛ سال ۲۰۱۳ او پرقدرت برگشت و طبق گزارش مجله فوربس با ۵/۱ میلیارد دلار تبدیل به ثروتمندترین ورزشکار دنیا شد. پولی که حاصل بردن جام‌های متعدد از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۱۳ بود. این بار که در زندگی شخصی اش به ثبات رسیده بود، بدنش او را ترک کرد! کمرش آسیب دید و مجبور شد جراحی کند. اولین جراحی اش را سال ۲۰۱۴ انجام داد ولی جراحی‌های دیگری هم از راه رسیدند؛ آنقدر جدی که کم‌کم خطرناک نشان می‌داد. چندبار به سرش زد از دنیا حرفه‌ای گلف خداحافظی کند؛ در حالت نامتعارف چندبار در حین رانندگی توقیف شد و حتی به دلیل خوردن دارو‌های ضدافسردگی در حین رانندگی پشت فرمان خوابش هم برد و کلی ماجرا درست شد.
حالا، اما به نظر می‌رسد شرایط دوباره روبه‌راه شده؛ او از درد کمر هم خیالش راحت شده و همین حالا در اندیشه رسیدن به هدف بعدی است: بردن یک گرنداسلم دیگر. «آینده برای من متفاوت خواهد بود. برای حضور در رقابت‌های فصل ۲۰۱۸ چندان از لحاظ بدنی خودم را مهیا نکرده بودم، فقط می‌خواستم بازی کنم ولی حالا می‌دانم برای سال ۲۰۱۹ چه چیزی می‌خواهم. همه چیز برای من متفاوت خواهد بود».
مثل اغلب مسابقاتی که در دنیای گلف داشته، وودز نشان داد آدمی نیست که کارش را نصف و نیمه رها کند؛ او این رقابت‌های ارزشمند را برد تا به ۵ سال خاموشی اش در سطح اول ورزش پایان دهد. بردن رقابت‌های آتلانتا بدون تردید بردن مهمترین رقابت‌های فصل است، چون او در تقابل با ۳۰ نفر از برترین ورزشکاران رشته گلف حرفه‌ای آمریکا (PGA) به این مهم رسید.
وودز حالا هشتادمین عنوان PGA را در جیب دارد و در فاصله یک قدمی رکورد هموطنش سم اسنید قرار گرفته؛ با این حال فعلاً باید خیلی سریع از این رقابت‌ها دل بکند و با بستن چمدان‌هایش راهی پاریس شود تا در رقابت‌های رایدر کاپ به میدان برود.
از صفر تا صد
اگر زمان به ۹ ماه قبل برگردد کسی باور نمی‌کرد که ۹ ماه بعد، تایگر وودز بتواند چنین کار‌های مهمی را انجام بدهد؛ حتی افراطی‌ترین هواداران گلف هم نمی‌توانستند چنین چیزی را پیش‌بینی کنند. وودز ژانویه ۲۰۱۸ دوباره به زمین‌های سبز گلف بازگشت؛ پس از بار‌ها بازگشت بی‌حاصل به زمین و البته پس از انجام ۴ عمل جراحی روی کمرش. با آن شرایط حتی خود وودز که از او به عنوان بزرگترین گلف‌باز تاریخ یاد می‌کنند هم نمی‌توانست تصور کند ۹ ماه دیگر اتفاقات شیرینی در زندگی حرفه‌ای اش رخ می‌دهد. «وقتی می‌خواستم با تمام وجودم به توپ ضربه بزنم عمیقاً دلهره داشتم. پزشکان به من گفته بودند شرایط برای بازی کردن مجددم اوکی است ولی نیاز به زمان بود تا اعتماد به نفسم را دوباره به دست بیاورم. این موضوع زمان زیادی برد، چون نمی‌خواستم دوباره مصدوم شوم؛ نمی‌خواستم دوباره درد را احساس کنم».
استعداد خارق العاده
بعد از بازگشت از مصدومیت او توانست خیلی زود دوباره مهارت‌هایش را نشان دهد. ابتدا در «والسپر چمپیون‌شیپ» درخشید و عنوان دومی را در ماه مارس به خودش اختصاص داد. او با موفقیت در بریتیش اوپن دوباره تبدیل به همان «ببر» شد ولی بعد رفته رفته از روز‌های خوبش دور شد و در دو مرحله بعدی رقابت‌های گلف در لیگ PGA در ماه اوت ناموفق نشان داد. با این اوصاف وودز حتی قبل از اینکه روز یک‌شنبه به عنوان قهرمانی برسد، سال ۲۰۱۸ را یکی از بهترین فصل‌های حرفه‌ای اش توصیف کرد. «چیزی که این موفقیتم را برجسته می‌کند بازگشتن به دنیای حرفه‌ای و سطح بالا بعد از جراحی کمرم است. افراد کمی فکر می‌کردند رسیدن به موفقیت برای من، دوباره ممکن است. راستش را بخواهید در خواب هم فکر رسیدن به جایگاه کنونی‌ام را نمی‌کردم». همین عملکرد خارق العاده کافی است تا نشان داده شود وودز گلف‌باز خاصی است. او همان کسی است که به تنهایی نگاه‌ها به گلف را تغییر داد؛ چیزی شبیه به کاری که راجر فدرر در دنیای تنیس کرده است. در همان میانه‌های دهه ۹۰ که وودز کارش را در گلف شروع کرد، نشان داد استعداد عجیبی در این رشته دارد. با استفاده از نیروی جوانی و ترکیب نژادی (پدرش سیاهپوست و مادرش آسیایی است) خیلی زود مرز‌های موفقیت را به روی خودش باز کرد. سبک بازی شجاعانه اش و فیزیک بدنی خاصش کاملاً استایل لازم برای یک گلف‌باز حرفه‌ای را به او داده بود؛ مخلوطی فوق العاده و مهیج که همه را به وجد آورده بود؛ به ویژه اینکه او قهرمان هم شد؛ سریع و زیاد.
عبور از بیابان
بین سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۸ وودز سلطان مطلق ورزش گلف بود؛ او ۱۴ عنوان گرنداسلم را به نام خودش ثبت کرد و فقط ۴ تای دیگر نیاز داشت تا به اسطوره گلف جک نیکلائوس برسد؛ مردی که می‌گفتند درست مثل خود وودز از دنیای دیگری وارد این رشته شده است. بعد از ۲۰۰۸ بود که سقوط تایگر فرا رسید. سال ۲۰۰۹ برملا شدن روابط غیرمتعارف او با زن‌های زیادی، زندگی حرفه‌ای و شخصی اش را به هم ریخت. همسرش، الین نوردگرین، مدل معروف سوئدی که دو بچه هم داشتند، از او طلاق گرفت و رهایش کرد. اسپانسر‌ها هم وادارش کردند هرطور شده در نشستی رسانه‌ای و عمومی بابت اشتباهاتی که کرده عذرخواهی کند؛ چهره اش خدشه‌دار شد و زندگی حرفه‌ای اش به ناگاه متوقف شد. او سقوط کرد ولی تسلیم نشد.
درد کمر
به ۴ سال زمان نیاز بود تا او دوباره مرد شماره یک دنیا شود؛ سال ۲۰۱۳ او پرقدرت برگشت و طبق گزارش مجله فوربس با ۵/۱ میلیارد دلار تبدیل به ثروتمندترین ورزشکار دنیا شد. پولی که حاصل بردن جام‌های متعدد از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۱۳ بود. این بار که در زندگی شخصی اش به ثبات رسیده بود، بدنش او را ترک کرد! کمرش آسیب دید و مجبور شد جراحی کند. اولین جراحی اش را سال ۲۰۱۴ انجام داد ولی جراحی‌های دیگری هم از راه رسیدند؛ آنقدر جدی که کم‌کم خطرناک نشان می‌داد. چندبار به سرش زد از دنیا حرفه‌ای گلف خداحافظی کند؛ در حالت نامتعارف چندبار در حین رانندگی توقیف شد و حتی به دلیل خوردن دارو‌های ضدافسردگی در حین رانندگی پشت فرمان خوابش هم برد و کلی ماجرا درست شد.
حالا، اما به نظر می‌رسد شرایط دوباره روبه‌راه شده؛ او از درد کمر هم خیالش راحت شده و همین حالا در اندیشه رسیدن به هدف بعدی است: بردن یک گرنداسلم دیگر. «آینده برای من متفاوت خواهد بود. برای حضور در رقابت‌های فصل ۲۰۱۸ چندان از لحاظ بدنی خودم را مهیا نکرده بودم، فقط می‌خواستم بازی کنم ولی حالا می‌دانم برای سال ۲۰۱۹ چه چیزی می‌خواهم. همه چیز برای من متفاوت خواهد بود».
