خبرورزشی/ آرتین زهرابی؛ حضور کارلوس کی‌روش در فوتبال ایران، فارغ از همه بحث‌های موافقان و مخالفان او، شور و شعف عجیبی را ایجاد می‌کرد.
سرمربی سابق تیم ملی، حضورش در تیم ملی آنقدر ملموس بود که همه جا وجود او را حس می‌کردیم. کی‌روش با خیلی‌ها دعوا می‌کرد، برای به چنگ آوردن آنچه نامش منافع تیم ملی بود می‌جنگید و اهل آشتی و مصالحه فرمایشی نبود اما کی‌روش همیشه بود. حتی وقتی به سفر می‌رفت و مدتی در ایران نبود، به محض بازگشت با یک مصاحبه آتشین به همه یادآوری می‌کرد اوج مصلحت فوتبال ایران احترام به تیم ملی است.
این روحیه خاص کی‌روش به بازیکنان تیم ملی هم انتقال پیدا می‌کرد؛ در نتیجه ما تیمی نداشتیم با مربیان و بازیکنان عصا قورت داده؛ بلکه تیمی را می‌دیدیم از همه لحاظ منسجم؛ در همه‌جا حی و حاضر و همیشه آماده حمله به حریف...
***
ایراد کار سرمربی جدید تیم ملی اما این است که فوتبال کشور را از آن روحیه همیشگی منفک کرده؛ قبول داریم روحیات انسان‌ها با هم متفاوت است و هیچ‌کس شبیه دیگری نیست اما شرایط احساسی و عاطفی فوتبال ایران می‌طلبد که ویلموتس نه فقط در ابعاد فنی (که متأسفانه تیمی پر اشکال را در تمام خطوط به میدان می‌فرستد) که از نظر اخلاقی نیز تغییراتی در خود ایجاد کند.

پس از شکست‌های مأیوس‌کننده تیم ملی در بازی‌های اخیر، آقای ویلموتس کجاست؟ او چرا با رسانه‌ها حرف نمی‌زند؟ چرا اعلام حضور نمی‌کند؟ چرا آن اوج مهمی که در بازی‌های ملی و عرق میهنی شکل می‌گیرد را در ما بیدار نمی‌کند؟ ویلموتس کجاست؟ او پیش از بازی ایران و عراق کجا بود؟
نگاهی به گذشته تیم ملی نشان می‌دهد پیش از هر بازی مهم، سرمربی تیم و بازیکنان برای یک نبرد بزرگ آماده بودند اما اینک حتی بازی با عراق که برای ما به شدت از نظر امتیازی در صعود از این گروه تعیین‌کننده بود خیلی زود و بی‌برنامه شروع و به شکست منجر شد. آن شور و حرات فوتبال ملی کجاست آقای ویلموتس؟ حالا که بحرین و عراق با این تساوی به ما خدمت کرده‌اند باید قدر این موقعیت طلایی را بدانیم. باید از خواب بیدار شد آقای ویلموتس...
این حالت سکون و رخوت در فوتبال ایران سم است؛ کمی باید جنبید، کمی باید این حرف‌ها را جدی گرفت مسئولان فدراسیون فوتبال...