منصوريان هم از خوان اول فرصت دو هفتهاي هیئت مدیره پيروز بيرون آمد تا در جنگ بين خودش و برخي اعضاي هیئت مدیره فعلاً پيروز باشد و البته سكوت طولانياش به او جلوه قهرماني دهد كه در عمل حرفهايش را ميزند اما بيماري استقلال همچنان پابرجاست. در زمين بازي سالهاست خبري از استقلال كوبنده نيست، حتي نتيجه گرفتنهاي مقطعي چند سال اخير حكايت از زيبا بازي كردن تيم نداشته است. اثرات زيبا بازي نكردن تيم را ميتوان در ريزش چشمگير تعداد هواداران اين تيم در ورزشگاهها و نظرسنجيهاي مختلف مشاهده كرد. شايد ميل زياد به نتيجهگرايي در مربيان باعث ساخته شدن استقلالي غير چشمنواز شده است. دليل اين نتيجهگرايي صرف وجود مديراني كارنابلد يا بيتجربه و يا غير فوتبالي در هیئت مدیره تيم بوده كه به جاي آنكه با برنامه و هدفگذاري سرمربي تيم را انتخاب كنند و بعد از آن در جهت انتقال آرامش و اعتماد به كادر فني حركت كنند، صرفاً با انتخابهايي بيمطالعه و احساسي اقدام به گزينش سرمربي كردهاند و بدتر از آن خود پايههاي صندلي مربيان مختلف را لرزانتر كردهاند. وقتي مربي از همان ابتدا از جايگاه خود اطمينان نداشته باشد به جاي آنكه به صورت درست تيمي باب طبع خود و هواداران بسازد، بايد به فكر كسب نتيجه صرف براي از دست ندادن جايگاه خودش باشد و نتيجه آن تيمي ميشود كه سالهاست بيمار بازي ميكند و تنها گاهي ميتوان به نتايجش دل خوش كرد و نه شكل بازيهايش. نمونه اين زيبا بازي نكردن را در بازي اخير ديديم كه استقلال موفق به شكست گلگهر شد ولي صرفاً شاهد يك فوتبال نتيجهگرا از تيم بوديم كه حتي فوتبال مالكانه هم يادش رفته بود و اين هوادار را آرام ميكند ولي خوشحال نه، هواداري كه وجودش به تيم موجوديت ميدهد. علاوه بر درون زمين استقلال در خارج از مستطيل سبز هم بيمار است، بيماري به مراتب خطرناكتر. بدهيهاي كلان چند سال اخير اين تيم حکایت از وجود مديريتهاي ناكارآمد در اين تيم داشته، وجود هیئت مدیره ضعيف كه حتي توانايي تأمين زمين تمرين مناسب براي تيم را ندارند و فقط آمدهاند تا سوژه مصاحبههاي رنگارنگ باشند. در اين ميان مديران صاحبمنصب تيم و منصوريان استقلالي و دو آتيشه بدون توجه به بيماري استقلال به بدتر شدن آن كمك ميكنند، كاش يكي اين وسط دلش به حال استقلال بيمار و هوادار غمگينش بسوزد و درمان را شروع كند.