لیگ دوباره دیدنی شده بود! لیگ دوباره خواستنی شده بود! لیگ دوباره جعبه عجایب و قوطی غافلگیریها شده بود که تعطیل شد! لیگ دوباره در حال معرکهگیری و خلق ممکنهای ناممکن بود که تعطیل شد!
لیگ بدجایی و بدهنگامی (البته به خاطر جام جهانی) تعطیلی را پذیرفت! بازیها، در حال جان گرفتن بودند و تیمها صاحب روح تیمی خود میشدند که خروس بیمحل تعطیلی، آوای نابجا و آهنگ بدموقع خود را سر داد!
هفته دهم، نکتههای بحثانگیز و موارد مشترکی داشت! یکی از نکات مشترک، افول اعجابانگیز تیمهای تبریزی بود! حتی تراکتور که باد در سینه و پرواز در نزدیکیهای اوج دارد، همان تیمی نیست که قبل از تعطیلات دوم بود! ماشینسازی و گسترش فولاد که جای خود دارند! بازندهترین بازندهها!
مورد دیگر که اعجابآور است، اول نحوه بازی، سپس نتیجههای مکسوبه توسط سایپا و سپاهان است! دیگر کسی از باختهای صبای قم، ماشینسازی و سیاهجامگان و حتی استقلال خوزستان یکه نمیخورد و متعجب نمیشود! همانطور که قد علم کردن ذوبآهن و استقلال عمل مجتبی حسینی هم خوشایندیهای خودویژهای را دارد!
از سایه خارج شدن یک کاربلد! زیر نور و در روشنایی عمل کردن یک مربی که به سرمایه انسانی فوتبال ما اضافه میشود! مرد دومی که استعداد بزرگی برای مرد اول شدن دارد! آیا نعیم سعداوی از همین قماش و از این جنس نیست؟ حقی که سالهای سال، از نادر دستنشان و پیشتر از او، حتی از رحیم دستنشان دریغ شده بود!
شباهت موجود در هفته دهم پرتعداد است! یکی تعداد تماشاگران در بازی اهواز! یکی کثرت تماشاگران در بازی تهران!
مسابقه فولاد- استقلال، دیدن داشت و دیدنی بود و پرتماشاگر، با صفت ویژه و ستیز تماشاگر!
مسابقه پرسپولیس- نفت آبادان هم دیدنی بود و تماشا داشت و تماشاگران فراوان! در اهواز بازی و جنبههای نمایشیاش، فرصت شلوغکاری به «احدی» نداد! بازی خوب بود، تماشاگر هم خوبتر! بازی زیبا بود و تماشاگر مشغول به زیبا دیدن!
در تهران نیز حکایت از همین قرار بود: ... فوتبال سریع، چالشهای فوتبالی، مهلت به هیچ کاری جز تماشا نمیداد! بازی درست بود و صحیح، بازیکنان توجیه بودند و حاکم بر اراده تاکتیکی خویش! مسابقه هم بیعیب پیش میرفت و هر لحظه آبستن حادثه!
حادثه خوب رقم خورد! حادثه را نه طارمی و نه رضاییان، حادثه را هم طارمی و هم رضاییان، حادثه را شعور تیمی تیم، حادثه را اراده با شعور تیم پرسپولیس شکل داد!
زمان ارسال توپ و زمان پاس دادن رضاییان! مسیر پاس او و شدت پاسش و دیدن «در طلایی» هم توسط پاسور - رضاییان- و هم توسط واردکننده ضربه پایانی- طارمی- همه درست بود! همه بیغلط بود! همه حکایت از فراوانی تکرار و مکرر بودن تمرین داشت! ارتباط ذهنی! خود را جای یکدیگر دیدن! خواندن بازی، قبل از آغاز حرکت مطلوب و حرکت موعود! با چشم بسته همدیگر را دیدن! گل پرسپولیس حکایتی داشت و حکایتی دارد! گفتنی و شنیدنی!
استقلال تهران، در اهواز یک گل بینظیر زد! ارسال از مکویان، گلزنی از انصاری! این لحظه دیگر پیش آورده نشد، چرا؟ این صحنه دیگر ساخته نشد، چرا؟
تعویضهای استقلال فزایندگی و قدرت بیشینه را هدف قرار نداد! باز هم باید پرسید، که چرا؟
