خبرورزشی/فتح‌الله فتحی؛ علیرضا استکی و پریسا بهزادی یکی دیگر از زوج‌های ایرانی هستند که ازدواج ورزشی کردند. علیرضا از قهرمانان سابق بوکس ایران است که در حال حاضر به عنوان سرمربی تمرینات فایتر‌های حرفه‌ای و امیر علی‌اکبری قهرمان MMA دنیا را بر عهده دارد. حضور پریسا عضو سابق تیم ملی دوومیدانی ایران و نایب‌رئیس فعلی فدراسیون دوومیدانی در اردو‌های تیم ملی اعزامی به بازی‌های آسیایی ۲۰۰۲ بوسان باعث آشنایی و در نهایت پیوند مشترک‌شان شد. مرد خانواده بوکسور است، یک بوکسور حرفه‌ای سنگین‌وزن که قهرمان آسیا بوده است. زن خانواده هم ورزشکار آن هم در سطح حرفه‌ای و البته رکورددار در پرتاب وزنه بانوان ایران. این زوج ورزشی مهمان گپ و گفت این هفته خبرورزشی بودند و درباره نحوه آشنایی، زندگی مشترک، خداحافظی‌شان از دنیای قهرمانی و... حرف زدند.
* فرزند یک خانواده کاملاً ورزشی به ورزش علاقه‌ای دارد؟
علیرضا استکی: سام ۱۳ سال دارد، برعکس من و مادرش نه بوکس را انتخاب کرد و نه دوومیدانی‌کار شد بلکه به فوتبال علاقه‌مند است و زیر نظر علی بهزادی فرزند مرحوم همایون بهزادی در مدرسه فوتبال پرسپولیس تمرین می‌کند. البته به بوکس هم علاقه دارد. او علاوه بر اینکه پا به توپ می‌شود بعضی وقت‌ها روی تردمیل است یا در استخر (با خنده) در حالی که من خودم تا ۱۵ سالگی رنگ باشگاه را ندیده بودم، ولی سام از ۱۳ سالگی در محیط ورزشی بزرگ می‌شود.
* نقش پدر و مادر ورزشی در گرایش فرزند به ورزش تا چه اندازه تأثیر‌گذار است؟
علیرضا استکی: به اعتقاد من گرایش به ورزش و به خصوص موفقیت در آن و کسب عناوین مختلف ورزشی به اینکه فردی در یک خانواده ورزشی متولد شده باشد ارتباط ندارد. کمااینکه بسیاری از ورزشکاران بنام و موفق کشورمان در خانواده‌های غیر‌ورزشی بزرگ شده‌اند و این به خود بچه‌ها مربوط است، اما من و همسرم سعی کردیم شرایط را برای سام فراهم کنیم تا بر اساس علاقه اش به ورزش بپردازد و موفق باشد.
* به موسیقی علاقه دارید؟
پریسا بهزادی: موسیقی را داخل ماشین و در طول مسیر گوش می‌کنم، اما بیشتر سعی می‌کنیم هرازگاهی کنسرت برویم البته این هم بیشتر به خاطر پسرم سام است که علاقه بسیار زیادی به بهنام بانی و حامد همایون دارد.
علیرضا استکی: بیشتر به موسیقی سنتی علاقه دارم و با صدای بزرگان موسیقی آرامش پیدا می‌کنم.
* میانه تان با کتاب خواندن چطور است؟
پریسا بهزادی: بیشتر به کتاب‌های حقوقی و ورزشی علاقه دارم، اما طرفدار پروپاقرص مجله هستم.
علیرضا استکی: کتاب‌خوانی را دوست دارم و علاوه بر مجلات و روزنامه‌های ورزشی بیشتر کتاب‌هایی که درباره ورزش است می‌خوانم.
* چه میزان در شبکه‌های اجتماعی زمان صرف می‌کنید؟
پریسا بهزادی: در کانال‌هایی که با شغلم سروکار داشته باشد، عضو هستم. از طرفی با دختران ورزشکار از طریق همین شبکه‌ها ارتباط برقرار می‌کنم و از حال‌شان باخبر می‌شوم خصوصاً اگر به مسابقات برون‌مرزی رفته باشند.
علیرضا استکی: بعضی مواقع وارد دنیای مجازی می‌شوم و بیشتر بخش ورزشی و رویداد‌های بین‌المللی را جست‌وجو می‌کنم.
* جایگاه ورزش زنان در زندگی شما کجاست؟
پریسا بهزادی: تمام زندگی من موفقیت دخترانم در دوومیدانی است. گاهی اوقات خانواده به من می‌گویند چرا وکالت را با آن درآمد بالا کنار گذاشتی و تمام وقت درگیر ورزش بانوان شدی؟ من چشمم را روی درآمد بالا بستم و امیدوار هستم هیچ‌گاه از حمایت دوومیدانی دختران خسته نشوم. با اینکه گاهی هم دلم می‌خواهد کناره گیری کنم، اما واقعاً دلم می‌سوزد و نمی‌توانم به راحتی کنار بکشم. آن هم در رشته‌ای مثل دوومیدانی که رقابت در صدم ثانیه و سانتی‌مترهاست.
* تمرین با فایتر‌های حرفه‌ای سخت نیست؟
علیرضا استکی: هر کار سختی خودش را دارد، اما وقتی که همه بازیکنان به صورت حرفه‌ای کار می‌کنند و به سختی‌های تمرینات عادت دارند کار مربی آسان‌تر می‌شود.
* برای هم کری هم می‌خوانید؟
علیرضا استکی: کری که باید باشد، بدون کری زندگی خیلی بی‌مزه می‌شود. البته، چون رشته‌هایمان خیلی با هم فرق می‌کند، نمی‌توانیم آن‌طور که باید برای هم کری بخوانیم. ورزش پریسا پرتاب وزنه است و من بوکس کار می‌کنم که خیلی به هم ربط ندارد. به نظر من کری تا وقتی که طرف مقابل را اذیت نکند خوب است. من و پریسا تا حدی برای هم کری می‌خوانیم که کار به جا‌های خطرناک نکشد. مهم روح ورزش و درک کردن بزرگی روح ورزش است.
پریسا بهزادی: بگذارید تا یادم نرفته موضوعی درباره علیرضا بگویم؛ من در انتخاب همسر خیلی سختگیر بودم. برای من اخلاق، شخصیت و منش مرد خیلی مهم بود. الان علیرضا همانی است که می‌خواستم. خیلی باگذشت و اهل زندگی، همیشه هم از پیشرفت من خوشحال می‌شود. هیچ‌وقت حسادت نکرده، البته خودش قهرمان آسیاست. مهم این است که او هیچ وقت جلوی پیشرفت مرا نگرفته و این برای من خیلی اهمیت دارد. حالا هر قدر هم که برای من کری بخواند، باز هم برای من شیرین است.
* خودتان را معرفی کنید.
پریسا بهزادی، نایب‌رئیس فدراسیون دوومیدانی، قهرمان پرتاب وزنه، وکیل پایه یک دادگستری و ۴۲ سال سن دارم. پدرم هم دوره غلامرضا تختی کشتی‌گیر و مربی جودو بود. من علاقه زیادی به ورزش داشتم و پدرم همیشه از من حمایت می‌کرد. ابتدا بسکتبال بازی می‌کردم و عضو تیم ملی جوانان بودم. در ۲۴ سالگی در مسابقات دانشجویی در رشته پرتاب وزنه شرکت کردم و نایب‌قهرمان شدم. اولین دختری بودم که بعد از انقلاب اسلامی به مسابقات بین‌المللی اعزام شدم.
علیرضا استکی: ۱۴ مهر ۱۳۵۴، تک‌فرزند خانواده هستم، اصالتاً بختیاری هستم، اما در تهران به دنیا آمدم و کارشناس مدیریت راهبردی تربیت‌بدنی هستم. ۱۶ سالم بود که به خاطر تشویق پدرم وارد بوکس شدم. پشتکار و علاقه‌ام باعث شد سال ۲۰۰۲ قهرمان بوکس سنگین‌وزن آسیا شوم. تا آن زمان ۸ سال پیاپی قهرمان ایران بودم و ۶ سال عضو تیم ملی.
* به جز ورزش چه فعالیت‌هایی دارید؟
پریسا بهزادی: در کنار ورزش رشته حقوق خواندم و وکیل شدم. پنج سال است نایب‌رئیسی فدراسیون دوومیدانی را بر عهده دارم و به دلیل اینکه مسئولیتم در فدراسیون زیاد است وکالت را کنار گذاشتم. تا آنجا که در اختیاراتم باشد؛ پشتیبان دختران دوومیدانی هستم و مشکلات‌شان را حل می‌کنم.
علیرضا استکی: به جز ورزش شغل دیگری ندارم و فقط مربیگری می‌کنم.
* درباره نحوه آشنایی تان صحبت کنید.
پریسا بهزادی: سال ۸۰ در اردوی مسابقات آسیایی بود. در رستوران آزادی برای صرف ناهار رفته بودم. علیرضا من را دید و بعد از یک ماه و نیم همراه مادرش به خواستگاری آمدند و یک سال بعد عقد کردیم.
علیرضا استکی: در مجموعه ورزشی آزادی پریسا برای بازی‌های آسیایی بوسان آماده می‌شد، من هم همین‌طور. آنجا همدیگر را دیدیم و پسندیدیم.
* حاصل این ازدواج چند فرزند است؟
علیرضا استکی: الان یک پسر ۱۳ ساله به نام سام داریم.
* زندگی یک بوکسور و یک رکورددار پرتاب وزنه چطور است؟
پریسا بهزادی: بین دوستان خودمان که زندگی ما سوژه‌ای است. همیشه از من می‌پرسند وقتی دعوای‌تان می‌شود کدام‌یک از شما برنده است؟ مرد‌ها می‌گویند یک مشت کافی است، ولی خانم‌ها می‌گویند نه پریسا وزنه پرتاب کند همه چیز تمام می‌شود، ولی در واقع همه این‌ها جنبه شوخی و خنده دارد. زندگی ما اصلاً این‌طوری نیست. شاید همه فکر می‌کنند یک بوکسور باید خیلی خشن باشد، ولی علیرضا خیلی خوش‌اخلاق و باگذشت است. اصلاً یک ذره خشونت در وجودش نیست. اگر گذشت علیرضا نبود، من نمی‌توانستم بعد از ازدواج، هم به کارم برسم و هم ورزش قهرمانی را ادامه بدهم.
علیرضا استکی: ازدواج ورزشی و این سبک زندگی که هر دو طرف ورزشی باشند را به همه ورزشکاران پیشنهاد می‌کنم، زیرا حس می‌کنم با درک شرایط خاص متقابل و همراهی کردن یکدیگر، اتفاقات خوبی برای زندگی شخصی ورزشی آنان می‌افتد. نزدیک به ۱۶ سال زندگی مشترک من و همسرم هر کدام زندگی ورزشی و حرفه‌ای خود را کنار زندگی مشترک داشتیم، اما با یاری خدا درگیری‌ها و شرایط خاص یکدیگر را درک کردیم و به قول معروف با هم کنار آمدیم و امیدوارم با کمک خدا این روند خوب ادامه داشته باشد.
* چطور شد از دنیای قهرمانی خداحافظی کردید؟
علیرضا استکی: نمی‌خواستم کنار بروم. رباط پاره کردم، جراحی انجام دادم که عمل موفقیت‌آمیز نبود. برای همین یک سال و نیم بستری بودم و تا ۲ سال هم با عصا راه می‌رفتم. خیلی سعی کردم دوباره به سطح اول قهرمانی برگردم، ولی نشد تا اینکه در یکی از دوره‌های مربیگری بدنسازی شرکت کردم و به عنوان یکی از بهترین‌ها هم انتخاب شدم. بعد از چند وقت هم مربی بدنسازی تیم ملی بوکس شدم.
پریسا بهزادی، نایب‌رئیس فدراسیون دوومیدانی، قهرمان پرتاب وزنه، وکیل پایه یک دادگستری و ۴۲ سال سن دارم. پدرم هم دوره غلامرضا تختی کشتی‌گیر و مربی جودو بود. من علاقه زیادی به ورزش داشتم و پدرم همیشه از من حمایت می‌کرد. ابتدا بسکتبال بازی می‌کردم و عضو تیم ملی جوانان بودم. در ۲۴ سالگی در مسابقات دانشجویی در رشته پرتاب وزنه شرکت کردم و نایب‌قهرمان شدم. اولین دختری بودم که بعد از انقلاب اسلامی به مسابقات بین‌المللی اعزام شدم.
علیرضا استکی: ۱۴ مهر ۱۳۵۴، تک‌فرزند خانواده هستم، اصالتاً بختیاری هستم، اما در تهران به دنیا آمدم و کارشناس مدیریت راهبردی تربیت‌بدنی هستم. ۱۶ سالم بود که به خاطر تشویق پدرم وارد بوکس شدم. پشتکار و علاقه‌ام باعث شد سال ۲۰۰۲ قهرمان بوکس سنگین‌وزن آسیا شوم. تا آن زمان ۸ سال پیاپی قهرمان ایران بودم و ۶ سال عضو تیم ملی.
* به جز ورزش چه فعالیت‌هایی دارید؟
پریسا بهزادی: در کنار ورزش رشته حقوق خواندم و وکیل شدم. پنج سال است نایب‌رئیسی فدراسیون دوومیدانی را بر عهده دارم و به دلیل اینکه مسئولیتم در فدراسیون زیاد است وکالت را کنار گذاشتم. تا آنجا که در اختیاراتم باشد؛ پشتیبان دختران دوومیدانی هستم و مشکلات‌شان را حل می‌کنم.
علیرضا استکی: به جز ورزش شغل دیگری ندارم و فقط مربیگری می‌کنم.
* درباره نحوه آشنایی تان صحبت کنید.
پریسا بهزادی: سال ۸۰ در اردوی مسابقات آسیایی بود. در رستوران آزادی برای صرف ناهار رفته بودم. علیرضا من را دید و بعد از یک ماه و نیم همراه مادرش به خواستگاری آمدند و یک سال بعد عقد کردیم.
علیرضا استکی: در مجموعه ورزشی آزادی پریسا برای بازی‌های آسیایی بوسان آماده می‌شد، من هم همین‌طور. آنجا همدیگر را دیدیم و پسندیدیم.
* حاصل این ازدواج چند فرزند است؟
علیرضا استکی: الان یک پسر ۱۳ ساله به نام سام داریم.
* زندگی یک بوکسور و یک رکورددار پرتاب وزنه چطور است؟
پریسا بهزادی: بین دوستان خودمان که زندگی ما سوژه‌ای است. همیشه از من می‌پرسند وقتی دعوای‌تان می‌شود کدام‌یک از شما برنده است؟ مرد‌ها می‌گویند یک مشت کافی است، ولی خانم‌ها می‌گویند نه پریسا وزنه پرتاب کند همه چیز تمام می‌شود، ولی در واقع همه این‌ها جنبه شوخی و خنده دارد. زندگی ما اصلاً این‌طوری نیست. شاید همه فکر می‌کنند یک بوکسور باید خیلی خشن باشد، ولی علیرضا خیلی خوش‌اخلاق و باگذشت است. اصلاً یک ذره خشونت در وجودش نیست. اگر گذشت علیرضا نبود، من نمی‌توانستم بعد از ازدواج، هم به کارم برسم و هم ورزش قهرمانی را ادامه بدهم.
علیرضا استکی: ازدواج ورزشی و این سبک زندگی که هر دو طرف ورزشی باشند را به همه ورزشکاران پیشنهاد می‌کنم، زیرا حس می‌کنم با درک شرایط خاص متقابل و همراهی کردن یکدیگر، اتفاقات خوبی برای زندگی شخصی ورزشی آنان می‌افتد. نزدیک به ۱۶ سال زندگی مشترک من و همسرم هر کدام زندگی ورزشی و حرفه‌ای خود را کنار زندگی مشترک داشتیم، اما با یاری خدا درگیری‌ها و شرایط خاص یکدیگر را درک کردیم و به قول معروف با هم کنار آمدیم و امیدوارم با کمک خدا این روند خوب ادامه داشته باشد.
* چطور شد از دنیای قهرمانی خداحافظی کردید؟
علیرضا استکی: نمی‌خواستم کنار بروم. رباط پاره کردم، جراحی انجام دادم که عمل موفقیت‌آمیز نبود. برای همین یک سال و نیم بستری بودم و تا ۲ سال هم با عصا راه می‌رفتم. خیلی سعی کردم دوباره به سطح اول قهرمانی برگردم، ولی نشد تا اینکه در یکی از دوره‌های مربیگری بدنسازی شرکت کردم و به عنوان یکی از بهترین‌ها هم انتخاب شدم. بعد از چند وقت هم مربی بدنسازی تیم ملی بوکس شدم.
* فرزند یک خانواده کاملاً ورزشی به ورزش علاقه‌ای دارد؟
علیرضا استکی: سام ۱۳ سال دارد، برعکس من و مادرش نه بوکس را انتخاب کرد و نه دوومیدانی‌کار شد بلکه به فوتبال علاقه‌مند است و زیر نظر علی بهزادی فرزند مرحوم همایون بهزادی در مدرسه فوتبال پرسپولیس تمرین می‌کند. البته به بوکس هم علاقه دارد. او علاوه بر اینکه پا به توپ می‌شود بعضی وقت‌ها روی تردمیل است یا در استخر (با خنده) در حالی که من خودم تا ۱۵ سالگی رنگ باشگاه را ندیده بودم، ولی سام از ۱۳ سالگی در محیط ورزشی بزرگ می‌شود.
* نقش پدر و مادر ورزشی در گرایش فرزند به ورزش تا چه اندازه تأثیر‌گذار است؟
علیرضا استکی: به اعتقاد من گرایش به ورزش و به خصوص موفقیت در آن و کسب عناوین مختلف ورزشی به اینکه فردی در یک خانواده ورزشی متولد شده باشد ارتباط ندارد. کمااینکه بسیاری از ورزشکاران بنام و موفق کشورمان در خانواده‌های غیر‌ورزشی بزرگ شده‌اند و این به خود بچه‌ها مربوط است، اما من و همسرم سعی کردیم شرایط را برای سام فراهم کنیم تا بر اساس علاقه اش به ورزش بپردازد و موفق باشد.
* به موسیقی علاقه دارید؟
پریسا بهزادی: موسیقی را داخل ماشین و در طول مسیر گوش می‌کنم، اما بیشتر سعی می‌کنیم هرازگاهی کنسرت برویم البته این هم بیشتر به خاطر پسرم سام است که علاقه بسیار زیادی به بهنام بانی و حامد همایون دارد.
علیرضا استکی: بیشتر به موسیقی سنتی علاقه دارم و با صدای بزرگان موسیقی آرامش پیدا می‌کنم.
* میانه تان با کتاب خواندن چطور است؟
پریسا بهزادی: بیشتر به کتاب‌های حقوقی و ورزشی علاقه دارم، اما طرفدار پروپاقرص مجله هستم.
علیرضا استکی: کتاب‌خوانی را دوست دارم و علاوه بر مجلات و روزنامه‌های ورزشی بیشتر کتاب‌هایی که درباره ورزش است می‌خوانم.
* چه میزان در شبکه‌های اجتماعی زمان صرف می‌کنید؟
پریسا بهزادی: در کانال‌هایی که با شغلم سروکار داشته باشد، عضو هستم. از طرفی با دختران ورزشکار از طریق همین شبکه‌ها ارتباط برقرار می‌کنم و از حال‌شان باخبر می‌شوم خصوصاً اگر به مسابقات برون‌مرزی رفته باشند.
علیرضا استکی: بعضی مواقع وارد دنیای مجازی می‌شوم و بیشتر بخش ورزشی و رویداد‌های بین‌المللی را جست‌وجو می‌کنم.
* جایگاه ورزش زنان در زندگی شما کجاست؟
پریسا بهزادی: تمام زندگی من موفقیت دخترانم در دوومیدانی است. گاهی اوقات خانواده به من می‌گویند چرا وکالت را با آن درآمد بالا کنار گذاشتی و تمام وقت درگیر ورزش بانوان شدی؟ من چشمم را روی درآمد بالا بستم و امیدوار هستم هیچ‌گاه از حمایت دوومیدانی دختران خسته نشوم. با اینکه گاهی هم دلم می‌خواهد کناره گیری کنم، اما واقعاً دلم می‌سوزد و نمی‌توانم به راحتی کنار بکشم. آن هم در رشته‌ای مثل دوومیدانی که رقابت در صدم ثانیه و سانتی‌مترهاست.
* تمرین با فایتر‌های حرفه‌ای سخت نیست؟
علیرضا استکی: هر کار سختی خودش را دارد، اما وقتی که همه بازیکنان به صورت حرفه‌ای کار می‌کنند و به سختی‌های تمرینات عادت دارند کار مربی آسان‌تر می‌شود.
* برای هم کری هم می‌خوانید؟
علیرضا استکی: کری که باید باشد، بدون کری زندگی خیلی بی‌مزه می‌شود. البته، چون رشته‌هایمان خیلی با هم فرق می‌کند، نمی‌توانیم آن‌طور که باید برای هم کری بخوانیم. ورزش پریسا پرتاب وزنه است و من بوکس کار می‌کنم که خیلی به هم ربط ندارد. به نظر من کری تا وقتی که طرف مقابل را اذیت نکند خوب است. من و پریسا تا حدی برای هم کری می‌خوانیم که کار به جا‌های خطرناک نکشد. مهم روح ورزش و درک کردن بزرگی روح ورزش است.
پریسا بهزادی: بگذارید تا یادم نرفته موضوعی درباره علیرضا بگویم؛ من در انتخاب همسر خیلی سختگیر بودم. برای من اخلاق، شخصیت و منش مرد خیلی مهم بود. الان علیرضا همانی است که می‌خواستم. خیلی باگذشت و اهل زندگی، همیشه هم از پیشرفت من خوشحال می‌شود. هیچ‌وقت حسادت نکرده، البته خودش قهرمان آسیاست. مهم این است که او هیچ وقت جلوی پیشرفت مرا نگرفته و این برای من خیلی اهمیت دارد. حالا هر قدر هم که برای من کری بخواند، باز هم برای من شیرین است.
علیرضا استکی: سام ۱۳ سال دارد، برعکس من و مادرش نه بوکس را انتخاب کرد و نه دوومیدانی‌کار شد بلکه به فوتبال علاقه‌مند است و زیر نظر علی بهزادی فرزند مرحوم همایون بهزادی در مدرسه فوتبال پرسپولیس تمرین می‌کند. البته به بوکس هم علاقه دارد. او علاوه بر اینکه پا به توپ می‌شود بعضی وقت‌ها روی تردمیل است یا در استخر (با خنده) در حالی که من خودم تا ۱۵ سالگی رنگ باشگاه را ندیده بودم ولی سام از ۱۳ سالگی در محیط ورزشی بزرگ می‌شود.